Wat is het?
De Mudéjar is een Spaanse kunst- en architectuurstijl. Ze ontstond in de 12e eeuw, toen de christenen delen van het land terugveroverden op de islamitische Moren. De moslimbevolking bleef in harmonie leven in de veroverde steden. De bouwkunst die toen ontstond was een mengeling van traditioneel islamitische en nieuwe gotische idealen. De Mudéjar-architectuur kenmerkt zich door het gebruik van bakstenen, hoefijzervormige bogen, geglazuurde tegels en houten plafonds. Dit werelderfgoed omvat 10 monumenten in de provincie Aragon: 4 in Teruel, 3 in Zaragoza, 1 in Calatayud, 1 in Tobed en 1 in Cervera de la Cañada.

Cijfer: 6 (Ik bezocht alleen Teruel. De 4 monumenten in deze stad werden al in 1986 een werelderfgoed, de andere 6 zijn er later aan toegevoegd. Als je het centrum van Teruel nadert vanaf de snelweg is het een verbluffend gezicht: een compacte, middeleeuwse stad op een heuvel waar elegante hoge torens bovenuit steken. De typische Mudéjar-architectuur zie je trouwens ook al volop langs de snelweg hierheen: die heet niet voor niets Autovia de Mudejar. De torens zijn imposant, exotisch (zelfs een vleugje Bukhara kwam weer bij me terug), maar je bent er natuurlijk wel vrij snel op uitgekeken. Aan 2 van de 4 torens is een kerk gekoppeld die ook binnen de grenzen van het werelderfgoed hoort. Het veelgeprezen houten plafond van de kathedraal viel me tegen, maar in het interieur van de kerk van San Pedro waan je je helemaal in een moskee in Marokko).

Toegang: Teruel is een stad op zo’n 1,5 uur rijden van Valencia. Entree tot de kathedraal kost 3 EUR, en ik betaalde 6 EUR voor de kerk van San Pedro (en het daaraan gekoppelde praalgraf, zie onder).

Hoeveel tijd: In een uur of 2 heb je de 4 torens, de kathedraal plus al het andere bezienswaardige in Teruel wel gezien. Het is maar een plaatsje met 30.000 inwoners.

Opvallend: Teruel is nu niet echt een bekende trekpleister voor buitenlandse toeristen, maar op de zaterdag in november dat ik het bezocht waren er toch heel wat dagjesmensen op de been. Veel Spanjaarden, in grote groepen onder leiding van een gids, en zelfs een clubje druk fotograferende Chinezen. Het is maar de vraag of ze voor de Mudéjar-architectuur naar Teruel gekomen zijn: dé attractie hier is het praalgraf van twee geliefden, die daags na elkaar stierven omdat ze elkaar niet konden krijgen. Hun tombes staan opgebaard in een complex naast de San Pedro-kerk. Voor de Spanjaarden is dit blijkbaar een zeer bekend en romantisch verhaal. Je moet eerst een video bekijken en vele verhaaltjes lezen en luisteren voordat je eindelijk voor het graf staat. Ook na hun dood houdt het tweetal trouwens nog elkaars hand vast, op die manier zijn de tombes met elkaar verbonden.