Hoewel ik donderdag pas in Nederland terugkeer, heb ik vandaag – maandag – mijn echte laatste dag van de wereldreis. De komende dagen trek ik de halve aardbol over om via Santa Cruz, Buenos Aires, Londen en Amsterdam weer thuis terecht te komen.
Deze laatste dag breng ik door in de Boliviaanse stad Santa Cruz. Alvast een tip voor wereldreizigers-in-de-dop: zorg dat je wereldreis eindigt bij een hoogtepunt! Voor mij was dat moment eigenlijk al na de tour door het Manu Nationaal Park in Peru. Daarna heb ik me nog twee weken door Bolivia gesleept. Ik heb inmiddels wel zin om naar huis te gaan, er staan me daar gelukkig fijne dingen te wachten zoals een glimmend nieuwe auto en een zonnige Hollandse zomer.
Santa Cruz de la Sierra is de tweede stad van Bolivia. Het ligt in het laagland, en de inwoners willen niet veel van doen hebben met de Indianen uit het hoogland. Er wonen hier bijna 2 miljoen mensen. En er is niks te doen…. Wikitravel komt op geen enkele bezienswaardigheid, de Lonely Planet pakt nog uit met de kathedraal, de dierentuin en wat kleine musea. Gisteren heb ik de hele dag op mijn hotelkamer zitten internetten, dus ik moet er vandaag maar eens op uit.
Tegen negenen loop ik naar een straat in de buurt vanwaar busjes vertrekken naar de dierentuin. Ik houd niet zo van dierentuinen, maar het is ongeveer het enige wat je kunt doen hier. En bovendien ligt ernaast het Guarani-museum, wat me wel interessant lijkt. Minibusjes rijden hier af en aan door de straten, het is een heel gemakkelijke vorm van openbaar vervoer. Bus 76 rijdt naar de Zoologico. Een rit kost 1,80 bolivianos (0,18 EUR) en je betaalt aan de chauffeur. Dat moet je wel heel snel doen want hij scheurt al weer verder als jij net je tweede voet binnen hebt gezet.
Een kwartiertje later word ik keurig bij de ingang van de dierentuin afgezet. Het is maar een klein park, met de meeste dieren nog stevig vastgehouden in ijzeren kooien. Erg triest allemaal. Er zijn volières vol met papagaaien, vogels die je hier in de buurt ook makkelijk in het wild ziet. De jaguar die ik gemist heb in Manu Nationaal Park ligt hier in zijn hok te dutten op een tak. De tapir probeert mieren te vinden tussen het plastic afval. Het zieligst is nog de condor – deze machtige grote vogel zit in een kooi waarin hij nauwelijks zijn vleugels kan uitslaan. Alleen de apen komen er goed vanaf met hun eigen eiland en veel bewegingsvrijheid.
De jaguar verveelt zich ook
Het Guaraní-museum ligt om de hoek van de dierentuin. Deze tentoonstelling over de Guaraní-indianen is eigenlijk mijn hoofddoel van vanochtend. Helaas loop ik echter weer eens tegen een dichte deur aan met een groot hangslot. Wat mij betreft wel typerend voor Bolivia – veel potentiële bezienswaardigheden zijn het grootste deel van de tijd gesloten. Er komen niet genoeg toeristen, of het kan ze gewoon niet zoveel schelen.
Ik pak maar weer een busje terug naar het centrum. Daar loop ik langs wat boekwinkels – met weinig of geen Engelse boeken, zoals meestal in Zuid-Amerika. Ik hoop dat ik in Buenos Aires nog wat kan vinden voor de lange terugvlucht. Ik ga naar binnen bij het Regionale Museum, zowaar geopend èn gratis. Het is een vervallen pand, ik had eerst niet eens in de gaten dat dit het museum was. Er zijn twee kamers met foto’s, textiel en houtsnijwerk uit Chiquitania. Maar veel mooiere voorbeelden daarvan heb ik een paar dagen geleden al in het missiemuseum van Concepcion gezien.
Het Regionale Museum in één oogopslag
Nou is mijn inspiratie wel op. Ik ga maar een cappucino drinken bij het moderne Alexander’s Coffee. En daarna meteen lunchen. De beste restaurants van de stad liggen in de buurt van de binnenste ring rond de stad. Dat zijn ook de buurten waar de rijken wonen. Ook mijn hotel ligt daar. Het is steeds wel een flink stuk lopen. En vandaag is dat al helemaal geen plezier, omdat het heel hard waait. Al het zand en stof van de straten van Santa Cruz komt je gezicht inwaaien. Gelukkig maakt het Mexicaanse eten bij Chile veel goed. Daarna pak ik een busje terug naar mijn hotel, een vroeg einde van mijn laatste reisdag maar meer kan ik er hier in Santa Cruz toch echt niet van maken.
Super Burrito voor 3 EUR
Wereld Erfgoed Reiziger 
Tja, dat was -ie dan alweer. Time flies when you’re having fun! Ik heb met veel genoegen al je verhalen gelezen. Hopelijk heb je een ontspannen thuisreis en kun je alles de komende weken nog eens op je gemak aan jezelf voorbij laten trekken. Vooral nog eens genieten van de prachtige foto’s. Veel plezier tijdens de laatste loodjes 😉 en tot gauw in het pittoreske Vianen, helaas niet voorzien van historie van enige importantie…
Dank voor je reacties, Bart! En hoewel ik best een beetje naar Nederland uitkijk (naar mijn nieuwe BMW! naar frisse, nieuwe kleren; naar gezond eten, en natuurlijk naar de nieuwe batch met werelderfgoederen die in de 2e helft van juni bekend worden gemaakt), heb ik echt geen heimwee naar Vianen
________________________________
Van:
“Who has known a journey to be over and dead before the traveler returns?”
It is around 50 years since I read “Travels with Charley” but I have always found Steinbeck’s comment that all journeys have both a psychological and a physical end to be very true. The aim should be to try to get the 2 to coincide as closely as possible but it is easier said than done.
And it is perhaps good for the soul to experience a period of ennui and frustration at the end of a journey – like life itself (probably!!!). I find long sea voyages to have a similar impact – especially with that return to UK across the Bay of Biscay. It makes one think how closely it could mirror those later days and stimulate one to make more use of earlier days!
At least, unlike life, the end of a journey is not “the end” – look forward to that new BMW and the next challenges. And how have the last 5 months “changed” you and your outlook? Are there perhaps new things you will look for when travelling in future?
In a week or so I will post an update on how I look back on this trip.
Dag Els, met veel belangstelling je verhalen gelezen, met name het Australie-deel natuurlijk. Ik ken het gevoel, aan de ene kant wil je naar huis, aan de andere kant wil je blijven. Eenmaal thuis gaat het met ups en downs, soms wil je terug, soms wil je blijven… Uiteindelijk vind je je draai weer, het kost alleen wat tijd.
Take care!