Wat is het?
De Nazcalijnen zijn geogliefen, tekeningen in het zand. Het zijn er honderden. Ze zijn gemaakt tussen 200 voor en 600 na Christus. Deels zijn het geometrische figuren, en voor een deel afbeeldingen van bomen, vogels, andere dieren en mens(achtig)en. Waarschijnlijk zijn ze aangelegd als ceremoniële voetpaden. Je kunt ze het best zien vanuit de lucht of vanaf de omliggende bergen.

Cijfer: 8,5 (Het is wel iets zo bijzonders dat je het gezien moet hebben. Het is onvergelijkbaar met iets anders op aarde. De mooiste tekeningen vond ik De Walvis (daar vlieg je als eerste langs, ik heb geen foto kunnen maken omdat ik eerst nog wat moest oefenen met snel kijken en camera richten door het raam) en De Kolibrie. De Astronaut is ook goed te zien, omdat-ie tegen een donkergrijze berghelling aanligt in plaats van in het zand op de grond zoals de anderen.)

Toegang: Voor de vlucht, georganiseerd door mijn hostel, betaalde ik 95 US dollar. Als je zelf naar het vliegveld gaat om wat te regelen is het goedkoper, maar moet je ook langer wachten. Je moet ter plekke ook nog 25 sol (6,25 EUR) airport tax betalen.

Hoeveel tijd: De vluchten duren 30 minuten, je vliegt dan over 13 figuren.

Opvallend: Het is meer een belevenis dan een bezienswaardigheid. Het begint allemaal op het vliegveldje van Nasca. Daar zijn een stuk of 10 maatschappijen die niets anders doen de hele dag dan rondjes vliegen over de Lijnen. Voor mij was een vlucht geregeld bij Aeroparacas, tegelijk met 7 anderen uit het hostel. De vliegtuigjes kunnen 4 tot 6 passagiers meenemen, en de juiste balans is erg belangrijk. Daarom wordt iedereen eerst gewogen – 4 maand reizen blijkt mij een kilo of 2 extra gewicht te hebben opgeleverd. Slik.

Daarna kun je gaan wachten in de vertrekhal. Er hangen TV’s waar je video’s over de Nazcalijnen kunt bekijken. De hal zit goed vol, zeker zo’n 100-150 mensen gaan er deze ochtend doorheen, allemaal buitenlandse toeristen, veel Japanse en Amerikaanse groepen. De sfeer in de hal is gespannen. Er vallen hier nogal eens vliegtuigjes uit de lucht, vorig jaar oktober kostte zo’n crash nog 4 Britten het leven. Ook maken de vliegtuigen veel bewegingen om de figuren goed te kunnen laten zien aan de mensen die aan beide kanten van het vliegtuig zitten – niet fijn voor mensen die snel last hebben van wagenziekte. Iedereen zit een beetje stil en gespannen voor zich uit te kijken, het lijkt wel de wachtkamer van de gynaecoloog waar ik nogal eens kom.

Om half 12 is het eindelijk mijn beurt. Ik ben ingedeeld met 3 (heel lichte) Koreanen. De co-piloot komt ons ophalen en we proppen ons in het vliegtuigje. Er is één piloot die het vlieg- en het stuurwerk doet, en één (co-)piloot die de uitleg geeft bij wat we zien. We krijgen een plattegrond waar de route opstaat die we gaan vliegen, en welke figuren we waar kunnen zien. Ook krijgen we een koptelefoon op, zodat we de aanwijzingen van de co-piloot kunnen horen. Dan is het opstijgen en een paar minuten vliegen naar het onherbergzame landschap buiten de stad Nazca. Ik zit direct achter de co-piloot, en druk schreeuwend wijst hij me op de eerste figuur: De Walvis. Gezien? OK – dan draaien we een rondje zodat de 2 Koreanen aan de andere kant van het vliegtuig het ook kunnen zien. Eén Koreaanse heeft nu al niet veel zin meer om iets te zien, ze is wit en misselijk.

Overzichtskaart van de vlucht & figuren

Ik heb de smaak echter goed te pakken. Je moet eerst even gevoel krijgen waar je precies moet kijken en hoe groot de figuren zijn. Er lopen heel veel lijnen door elkaar in het landschap. Ook fotograferen valt niet mee: het vliegtuigje heeft ook maar kleine ramen, dus je ziet de figuren maar in een flits en dan met een half raam of vleugel er doorheen. Het is een leuke en spannende vlucht, en tegen het einde spot ik de figuren soms zelfs iets eerder dan de co-piloot. Helaas is het na een half uurtje al voorbij. Ik had nog wel een rondje gewild om sommige figuren wat beter te bekijken.