Wat is het?
Elf Australische strafkolonies, gesticht door de Britten in de 18e en 19e eeuw. Ze werden bewoond door tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen die door Britse rechters naar Australië waren verbannen. Ze zaten daar hun straf uit, of werkten als dwangarbeiders aan de opbouw van de Britse kolonie. De gevangenen werkten aan de aanleg van wegen, in de scheepsbouw en kolenmijnen. Deze arbeid en de deportatie ver van huis moest bijdragen aan de rehabilitatie van de gevangenen – als ze hun straf hadden voltooid, konden ze zich voorgoed gaan vestigen in Australië. De strafkolonies liggen allen aan de kust, maar verspreid over verschillende Australische deelstaten.
Cijfer: 6,5 (De achtergronden zijn interessant, maar erg veel te zien is er niet. Het zijn in feite de ruïnes van gevangenissen. Je krijgt zeker in Port Arthur wel een beeld van hoe het systeem werkte, hoe afgelegen de lokatie was. De tours daar vond ik niet zo geweldig.)
Toegang: Van de 11 strafkolonies bezocht ik Port Arthur. Het is één van de meest bezochte “attracties” van Tasmanië, en ook op de sombere herfstdag dat ik er was waren er honderden andere bezoekers. Het terrein is heel groot dus dat maakt niet veel uit, alleen de groepen op de tours waren erg groot (ca. 50 man). De meest goedkope entree is 30 AUS dollar (22 EUR), en voor een tour betaal je 12 AUS dollar extra.
Hoeveel tijd: halve tot een hele dag (ik was er de hele dag zoet mee met een tour vanuit Hobart, met eigen vervoer was ik niet zo lang gebleven; het was eigenlijk te koud om lang buiten te lopen; er waren 2 tours inbegrepen in mijn ticket: de algemene wandeltour (heel oppervlakkig introductieverhaaltje, maar je ziet nauwelijks iets van de gebouwen) en de tour over het Eiland van de Doden (met de achtergrondverhalen achter de personen op de grafzerken, aardig maar ook met een veel te grote groep))
Opvallend: Ik hoorde voor het eerst van Port Arthur door de schietpartij in 1996, waarbij 35 doden vielen. Toeristen en personeel werden door een schutter neergeschoten in en om de cafetaria, de souvenirshop en het parkeerterrein van het complex. Tragisch genoeg heeft het wel bijgedragen aan de algemene bekendheid van de plaats. Een gedenktuin op het terrein herinnert nu aan die dag.
Wereld Erfgoed Reiziger 