Ik ben nu twee dagen in Vietnam, een “nieuw” land voor mij. Opvallend:
– Het lijkt erg op China, maar dan op het China van 15 jaar geleden: veel bedrijvigheid op straat, eettentjes op het trottoir, nog nauwelijks moderne gebouwen.
– Overal worden Franse stokbroden en baguettes verkocht, eindelijk weer eens lekker brood na 1,5 maand reizen!
– Het communisme is nog behoorlijk zichtbaar aanwezig. Propagandaborden geven de straten van Hanoi wat (rode) kleur.

Het toppunt van communistisch Vietnam is wel het het Ho Chi Minh Mausoleum. Net als broeders Mao en Lenin is Ho gebalsemd, en wordt tentoongesteld in zijn tombe. Je kunt iedere ochtend bij hem langs, en dat deed ik vandaag ook. Het mausoleum ligt een half uurtje wandelen van mijn hotel. Een bezoek is helemaal geregisseerd: je sluit bij de ingang achteraan in de rij aan, gaat door de veiligheidscontrole (water inleveren), fototoestel achterlaten bij de garderobe. Er loopt dan een mannetje met jouw camera naar de andere kant van het terrein bij de uitgang van het mausoleum, waar je na je bezoek het weer op kunt halen.

Dan schuifel je langzaam samen met honderden anderen door een grijze marmeren blokkendoos. Niet praten, geen handen in de zakken en niet stil gaan staan. In het midden van het glimmende gebouw ligt Ho – wit, een spotje op zijn gezicht gericht en een dekentje over zijn benen. Vier in wit uniform geklede militairen staan aan de hoeken van zijn bed. Twintig seconden, en je staat weer buiten.

In de rij voor het Mausoleum

Op het grootse terrein rond het mausoleum zijn nog twee aan Ho gewijde attracties: het Ho Chi Minh-park en het Ho Chi Minh-museum. In het park liggen twee huizen waar Ho Chi Minh gewoond heeft. Een daarvan is een huis op palen met maar twee kamers, uit een periode dat hij zich eenvoudig wilde presenteren. En er is “de garage van zijn gebruikte auto’s” – 3 stoffige oldtimers, geschonken door Rusland. Het doet me denken aan een museum in Nepal dat ik ooit bezocht en dat “Het Persoonlijke Boek” van de koning tentoonstelde. Van Grote Leiders is alles immers interessant.

Het museum heeft op dit moment een tentoonstelling uit Noord-Korea. Dit ter ere van de verjaardag van kameraad Kim Jong-Il op 16 februari. Er zijn schilderijen en foto’s. Kim zelf is natuurlijk vaak te zien, plus andere dingen waar ze trots op zijn: het circus van Pyongyang, megalomane gebouwen en nieuwe staaltjes techniek. Noord-Korea is toch wel de overtreffende trap van communisme anno nu. Bij een foto van een dam in aanbouw staat de tekst:

The KPA-soldiers work unprecedented miracles in socialist economic construction

En in deze stijl gaat het verder in de onderschriften bij de Noord-Koreaanse foto’s: niets is gewoon wat het is, alles is een fantastisch resultaat van het socialisme. Vietnam’s Ho Chi Minh wordt vergeleken met de Kim’s wat bescheidener neergezet:  vooral als verzetsheld en als moreel voorbeeld. Je kunt zijn pennen, potloden en sandalen bewonderen. Er zijn foto’s waarop hij zieke kindjes bezoekt en soldaten. De tweede verdieping is heel modern van opzet, en laat op abstracte wijze thema’s als Strijd tegen het fascisme zien. Zo weten ze vast ook de jongere Vietnamezen te boeien, die zijn in ieder geval in groten getale aanwezig deze zondagochtend.

Moderne socialistisch-realistische soldaat