Ik ben nu bijna twee weken onderweg, en steeds alleen geweest. Andere toeristen heb ik maar heel af en toe gezien (vooral in Mahabalipuram). Dat is allemaal anders in Fort Cochin. Wanneer ik op mijn eerste ochtend hier een ontbijtrestaurantje zoek, zie ik overal andere westerlingen zitten. Ik durf bijna niet naar binnen te stappen. Helemaal niet leuk hier.

Om de befaamde “Kerala Backwaters” te zien moet ik er helemaal aan geloven: ik ga een dag met een groepstour op pad. Met Ambassador-taxi’s worden we om 8 uur ‘s ochtends 40 kilometer landinwaarts gebracht. Er gaan een stuk of 20 mensen mee, de nationaliteiten variërend van Duits tot Maleisisch.

Het eerste deel van de tour zitten we met zijn allen in een rieten houseboat. Dit soort boten zijn het handelsmerk van deze streek, je kunt er ook op overnachten. Hij wordt door een man met stok voortbewogen, net als een gondel. Deze roeier is ook de enige die zweet vandaag, het lijkt me zwaar werk dit een paar uur achtereen te doen. Wij hangen achterover in onze rieten stoelen en bekijken de omgeving. De “backwaters” (binnenwateren?) zijn ontstaan toen de omgeving van Cochin lang geleden helemaal overstroomd is. Het is nu een groot natuurgebied met meren, lagunes, kanalen en beekjes. Zoet en zout water komen bijeen, wat een bijzonder ecosysteem oplevert.

Aan boord van de houseboat

We gaan twee keer aan land tijdens de vier uur durende boottocht: een keer om een kalkfabriekje te bezichtigen, waar ze kalk winnen uit schelpen. Vandaag is er echter niemand aan het werk want het is zondag. Een andere stop is bij een vrouw die touw maakt/spint uit de gedroogde draden van de buitenkant van kokosnoten. Om van een kokosnoot tot touw te komen is een maandenlang proces.

De tour is inclusief een lunch. Deze is voor ons klaargemaakt op een eilandje. We krijgen een vegetarische thali, uitgeserveerd op een bananenblad. Rijstpudding en banaan na. Smaakt prima. Ik raak aan de praat met een van mijn medereizigsters, een Amerikaanse historica, die een boek aan het schrijven blijkt te zijn over een specifiek VOC-schip. We hebben veel interesses en achtergronden gemeen.

Na de lunch worden we door de auto’s opgepikt en een eindje verderop gebracht. Daar stappen we in smalle kano’s. Daarmee kunnen we nog smallere vertakkingen afvaren. Het is eb, en veel water zit er niet in de rivier. Af en toe komen we vast te zitten op een zandbank en dan moet de roeier weer het water in om ons eruit te duwen.

Op dit middaggedeelte van de tocht, dat ongeveer twee uur duurt, bekijken we aan land nog wat specerijen (nootmuskaat, groene peper). Echt heel anders is het varen niet dan in de ochtend, of het moet nog stiller en langzamer zijn. Met het spotten van vogels wil het niet zo lukken: het is midden op de dag en behoorlijk warm. Ook komen er te veel boten voorbij, soms ook met een motor. Het is een mooi gebied, maar ook wel eentonig. Je komt gewoon niet zover in een paar uur met zo’n kano. En zo’n tourtje is eigenlijk ook wel heel suf…

Het hart van de Backwaters