Madurai heeft ruim een miljoen inwoners. Toch voelt het kleiner, menselijker: het centrum rond het treinstation omvat maar een paar straten. Misschien voelt het ook zo menselijk door al die Indiërs die altijd maar te voet onderweg zijn. Een continue mensenmassa beweegt zich voort langs de rand van de wegen waar de bussen en de motorriksja’s zich toeterend een weg banen. Daar kan ik best tussenlopen, dus vandaag wandel ik door Madurai.

Net als de andere Zuidindiase steden wordt Madurai gedomineerd door een grote tempel. De Sri Meenakshi dateert van circa 1600 en is daarmee veel recenter dan de anderen die ik de afgelopen dagen zag. Om half 7 ‘s ochtends ben ik er al. Het is er behoorlijk druk, veel drukker dan bij de andere tempels. Overdag schijnen er zelfs vaak rijen te staan om naar binnen te gaan. Er is ook strenge bewaking – eerst door een politieman, dan via een poortje door naar een vrouwelijke bewaakster. Die vindt het niet goed dat ik mijn slippers in mijn rugzak verstopt heb, en ik moet terug om die in de garderobe achter te laten.

Alleen nog gewapend met de fotocamera stap ik op blote voeten naar binnen. De entree voor buitenlanders hier is 100 rupees, waarvan 50 om foto’s te maken. Hiervoor neem ik maar de gelegenheid te baat om ook binnen te fotograferen, iets wat in de andere tempels niet mocht. Dit is een heel groot complex met hallen, honderden pilaren, gangen, binnenplaatsen en een leegstaande vijver. Het terrein wordt omzoomd door twee rijen van muren, voorzien van in totaal 12 hoge, bonte gopuram. Net zoals die in Chidambaram, alleen zijn deze pas geverfd. Het staat er natuurlijk ook vol met beelden, deze hier zijn behoorlijk kitsch!

Meenakshi-tempel van binnen

Ik dwaal wat door de tempels, volg de pelgrims die snel lopende hun ronde doen langs de vele heiligenbeelden. Er zit een groep in een hoekje muziek te maken. Ik krijg weer 4 verzoeken om foto’s te maken van bezoekers, ik kan hier wel een bestaan beginnen als tempelfotograaf.

Na anderhalf uur ga ik even terug naar het hotel om te ontbijten (ik was zo vroeg opgestaan in de hoop het licht van de zonsopgang te vangen, maar het is bewolkt). Daarna ga ik verder naar het Paleis van Madurai. Dit is een half uurtje lopen door de stad. Opmerkelijk genoeg gaat dat uitstekend over de stoep. Vaak is dat wel de favoriete plek om een handeltje uit te stallen of slaapplaats voor zwervers, maar zo in de ochtend is het pas geveegd en loop je er prima. Het paleis is ook zo gevonden.

Het Tirumalai Nayak-paleis stamt uit 1636. Volgens de Lonely Planet is het erg vervallen, maar als ik door de toegangspoort de binnenplaats op ga word ik blij verrast: je kijkt uit op een prachtige geel met rood-witte facade. Er zijn vreemde, grappige wezens uitgesneden zoals de makara, een kruising tussen een olifant en een krokodil.

’s Avonds worden hier lichtshows gehouden en de stoelen staan er nog, dus ik ga maar eens op de eerste rij zitten om dit te bekijken. Dit was het vroegere woonverblijf. Er is nog maar een kwart over van wat het vroeger was; het paleis had toen onder andere een lotusvijver en een bloementuin. Hoewel het nu prima in de verf zit, is het wel de favoriete verblijfplaats van duiven. Je moet echt uitkijken waar je gaat staan, delen van het terrein zijn bezaaid met duivenpoep en er kan natuurlijk zomaar weer iets van boven vallen.

Facade aan de binnenplaats

Naast de entreeruimte ligt het “museum”. Deze heeft soortgelijke versieringen als de eerste ruimte, maar dan wit op een donkerrode achtergrond. Het lijkt op een theater of muziekzaal, niet gek dat hij als danszaal werd gebruikt door de lokale heersers. Er zijn fresco’s te zien en oude beelden.

Het is pas half 11 als ik weer naar buiten stap. Ik kijk nog eens op mijn uit de Lonely Planet gescheurde plattegrondje, en besluit ook maar door te lopen naar het Gandhi museum. Dat ligt aan de andere kant van de stad, maar als ik het goed inschat is het niet meer dan 2 kilometer weg.
Het wandelen gaat ook nu weer prima. Ik zie af en toe nieuw gebouwde openbare toiletten, gratis en schoon volgens het opschrift. Toch lijken vooral de mannen er hier in India niet van weerhouden te zijn hun behoefte te doen op straat.

Ik moet een grote brug oversteken, waaronder tientallen mensen hun was aan het doen zijn. Er staat nauwelijks nog water in de rivier, maar nog genoeg om flink te boenen. De gewassen lakens en kleding worden dan op eilandjes van gras in de rivier te drogen gelegd. Of ze houden ze gewoon een tijdje met z’n tweeën vast.

Na de brug wordt het wat onduidelijker met de route naar het museum. Naar bordjes zoek je hier tevergeefs, je mag al blij zijn als je een straatnaam ziet in het Engels. Ik loop ongeveer de richting op waar het moet zijn, en zie al snel het grote park waar het in de buurt ligt. Ik loop naar de straat erachter, voel dat ik in de buurt ben maar zie nog steeds niks. Ik vraag het daarom maar een passerende politieman met krullende grijze snor in een uniform met veel strepen. Het is verderop in de straat, bevestigt hij.

Gandhi standbeeld voor het museum

Het Gandhi Memorial Museum is een kleine oase van groen in deze drukke buurt. Het is meer een heilige plek dan een museum. Stilte wordt gevraagd van de bezoekers. Madurai is één van de steden verbonden met het leven van Gandhi – het is hier dat hij zijn westerse kleren afdeed, en alleen nog maar een witte longhi ging dragen. De tentoonstelling binnen in het museum lijkt wel een boek. In een dertigtal panelen wordt het verhaal verteld van de komst van de Britten en het inlandse verzet daartegen. Het zijn steeds lange teksten met een paar historische foto’s erbij.

Het tweede deel van het museum is gewijd aan de persoon Gandhi. Het verhaalt van zijn leven van geboorte tot dood. De rondgang eindigt bij een donkere ruimte met daarin tentoongesteld de originele longhi die Gandhi droeg toen hij in 1948 werd vermoord. Met enige moeite zijn de bloedvlekken er nog op te zien.