De afgelopen dagen hier in India is me opgevallen dat het zoveel schoner, rustiger en beter georganiseerd is dan voorheen. Is India eindelijk ook aan het veranderen in een modern land? Of is het omdat ik voor het eerst in Zuid-India ben, wat de naam heeft veel gemoedelijker te zijn dan het noorden.

Met de lokale bus, een aftands ding weliswaar, reis ik vandaag vanuit Mahabalipuram via Pondicherry naar Chidambaram. De rit van in totaal 3,5 uur gaat grotendeels over een prima tweebaans asfaltweg. De bus rijdt lekker door – er staat dan ook op de voorruit dat het een Express-bus is. Niets stoppen op iedere straathoek, zoals gewoonlijk.

Halverwege is er nog wel een echt India-moment: we stoppen bij een wegrestaurant voor een pauze. Ik blijf voor in de bus zitten, en heb volop uitzicht op de vuilnisbelt vol plastic en ander afval. Plassende mannen maken het nog wat smeriger. Er midden tussen in zit zwerver te eten…. hij heeft tussen al het afval blijkbaar nog wat eetbaars gevonden. En geen klein beetje ook, hij gaat er uitgebreid voor zitten.

Als we in Chidambaram zijn aangekomen ontdek ik al snel dat het “oude” India hier nog volop leeft: ik zie ossenkarren in de straten, oude mannen en vrouwen meer dood dan levend in de goot, afval op straat, koeien en magere honden die daar wat tussen snuffelen. En vooral: het lawaai! Je moet hier haast oordopjes indoen als je op straat loopt. De vele bussen willen midden op de weg rijden en toeteren iedereen aan de kant. Als compensatie hebben de brommers en de riksja’s ook claxons gekregen, die ze net zo vaak gebruiken.

Straat in Chidambaram. Let op karakteristieke koe en afval.

Aan het eind van de middag als de hitte wat verminderd is, ga ik lopend het centrum in. Chidambaram is een echte tempelstad – in het hart staat de grote Shiva-tempel die dagelijks veel gelovigen en pelgrims trekt. Binnen mag je niet fotograferen, dus ik begin maar eens om er helemaal omheen te lopen. Dan krijg je wel een goed gevoel voor de enorme omvang van het complex: ik ben in totaal anderhalf uur zoet! Alleen een keertje gestopt voor een lekker sterk bekertje Zuid-Indiase koffie.

De Zuid-Indiase tempels kenmerken zich door de enorm, bijna overdadig, bewerkte gopurams (poorten). De tempel hier heeft er vier, aan de Noord-, Oost-, Zuid- en Westkant. De poorten zijn tientallen meters en 7 verdiepingen hoog. De hindoegod Shiva is hier uitzonderlijk afgebeeld als Nataraja, hij staat in een danspose (soort karatetrap met één been omhoog).

Ik had al veel foto’s gezien van dit soort tempels, maar het is toch prachtig als je er zelf voor staat. Er staan zoveel details op die poorten, ongelooflijk.

Gopura

’s Avonds tegen acht uur ga ik nogmaals naar de tempel. Iedere avond wordt er op dit tijdstip een vuurceremonie gehouden. Een vrouwtje bij de ingang wil dolgraag op mijn slippers passen, dat sta ik maar toe. Ik krijg zelfs een kartonnetje met een nummer als bij een echte garderobe. Op blote voeten stap ik het tempelcomplex binnen. Gelukkig maken ze hier wel schoon (smetvrees moet je sowieso niet hebben in India).

Eén van de Brahmaanse tempelbewaarders spreekt me aan, en nodigt me vooral uit om verder naar binnen te lopen en naar de vuurceremonie te kijken. Hij vraagt waar ik vandaan kom, “Amsterdam, Utrecht?”. “Doei!” zegt hij terwijl hij verder loopt. De tempel van binnen bestaat uit grijze stenen en heel veel pilaren. Niet zo mooi, de pracht zit hem hier in de toegangspoorten. Het is wel een bijzondere wereld waar je binnenstapt: overal hangen en zitten groepjes pelgrims en gelovigen, sommigen uitgedost in zwarte doeken, andere in witte of groene. Voorzichtig loop ik verder naar binnen. Er zijn inmiddels zo’n 100 mensen klaar gaan staan voor een zilveren deur – vast de plek waar de ceremonie plaats gaat vinden. Ik zoek een goed plekje op een muurtje, en kan het schouwspel zo mooi bekijken.

De ceremonie start ook weer met heel veel lawaai: 2 grote klokken worden minutenlang geluid, en tientallen kleinere. Ondertussen wordt het vuur aangemaakt in het binnenste van de tempel. Last minute offerstukken worden nog toegevoegd (zag ik daar een pak koekjes gaan?). Het vuur wordt dan op schalen naar buiten gedragen, zodat een ieder die dat wil wat as kan komen halen.

Na een half uur is het spektakel en het gewoel voorbij, en loop ik terug naar de mevrouw met mijn slippers.