“Jammer dat je hier niet in de zomer bent”, zegt de jongen achter de bar van Costa Coffee op Bahrein International Airport. Hij lacht: “Dan is het zoooo heet”. Dat is het vast ook voor hem, want hij ziet er uit als een Chinees die opgegroeid is in een koud landklimaat. Ik heb 5,5 uur gevlogen met de Bahreinse maatschappij Gulf Air en even hier op het vliegveld rondgelopen, maar Bahreini heb ik nog nauwelijks gezien. De stewardessen waren Thais en Koreaans, de autoverhuurders Indiaas, en 95% van mijn medepassagiers West-Europese expats. De Bahreini zijn ook statistisch een minderheid in eigen land, zij vormen minder dan de helft van de 1,05 miljoen inwoners.

Na een kwartiertje rondrijden in mijn huurauto komt een andere vergelijking op: mijn Nissan is een automaat, de wegen zijn breed en veelal eenrichtingsverkeer. Tussen de wolkenkrabbers en zandvlaktes staat hier en daar een McDonalds, een PizzaHut. De hoofdstad Manama heeft nog wel een traditionele souk, maar langs de hoofdweg liggen meerdere ruime shopping malls met al even enorme parkeerterreinen. Waar de mensen ook vandaan komen, ze leven in een Amerikaanse wereld.

Buitenwijk van Manama, hoofdstad van Bahrein

Het Nationaal Museum van Bahrein ligt vlakbij het vliegveld, pal naast de snelweg. Het is blijkbaar niet belangrijk genoeg om met een bord aan te geven. De enige borden wijzen naar Saoedi-Arabië (24 km verderop over de brug) en het Formule 1-circuit. Ik heb gelukkig vooraf geïnvesteerd in een plattegrond, en vind na enig draaien en keren het Museum. Het is 10 over 8 en ik ben de enige bezoeker.

Veel geld en aandacht is in dit moderne gebouw gestoken. Het lijkt of elk scherfje, elk traditioneel gebruik hier nog krampachtig wordt vastgehouden. Door de eeuwen heen heeft het eiland(je) Bahrein een rol gespeeld in de handel tussen het Midden-Oosten en Azië. Het wordt genoemd in geschriften uit Mesopotamië en door de oude Grieken. Echt een belangrijke halte op de route was het niet: er is zelfs een tijd gedacht dat het eiland alleen werd gebruikt om doden te begraven van het Arabische vasteland.

Iets ten westen van de hoofdstad Manama ligt zo’n opgraving: die van de Barbar Tempel. Gebouwd in de 3^e en 2^e eeuw voor Christus, en ooit gebruikt voor een watercultus. Nu is het een klassieke ruïne in het zand. Je loopt er in 5 minuten omheen. Ik ben meer gefascineerd door de omgeving: deze wijk is beslist niet glimmend Amerikaans of internationaal modern. Langs de weg naar de Tempel vallen zwarte vlaggen op. En op de terugweg rijd ik door Karbabad, waar het stikt van deze vlaggen, leuzen en billboards met indringend kijkende religieuze leiders.

Sjiitische vlaggen en billboards

Ik las er al over een tijdje geleden: het evenwicht in het voor de regio relatief democratische en welvarende Bahrein is broos. De Sjiitische moslims, die de meerderheid vormen onder de oorspronkelijke Bahreini, protesteren steeds vaker en luidruchtiger tegen hun zwakke politieke en economische positie. Als je hier zo door de wijken rijdt weet je niet wat je ziet. Ik ken dit alleen van  TV,  in reportages over de Hezbollah in Zuid-Libanon.

Zo onverwacht als de politieke uitingen verschenen, zijn ze ook weer vervangen door iets anders. Een bordje “Al Q’Ala” (kasteel) wijst me naar het Fort van Bahrein. De regering van Bahrein investeert veel in historische gebouwen en cultuur, en dat zie je wel af aan dit zwaar gerestaureerde fort uit de 16e eeuw. Er is een museum bij dat de verhalen uit het Nationaal Museum nog eens dunnetjes over doet, en een museumcafé met heerlijk terras aan zee.

Bahrein Fort

’s Avonds houd ik vast aan de Amerikaanse sfeer: ik loop wat rond in de Seef Mall, vol zeer dure winkels maar met maar weinig bezoekers en nog minder klanten. En ik ga eten bij het Amerikaanse ketenrestaurant Applebees. Morgen maar eens kijken of ik hier nog iets traditioneel Bahreins kan vinden.