Het Horezu-klooster, een werelderfgoed, ligt ongeveer 2 uur rijden ten zuiden van Sibiu. Het is niet zo moeilijk te vinden, maar toch rijd ik nog twee keer een beetje verkeerd (de eerste keer zelfs al in Sibiu). Als je eenmaal op de goede weg zit is het makkelijk, maar in de steden is de bewegwijzering soms nogal verwarrend. De route gaat grotendeels door een vallei. Je komt steeds door allerlei dorpjes, dus opschieten doet het niet erg.

Vooraf heb ik op internet noch in reisgidsen veel bezoekersinformatie over het klooster kunnen vinden. Dus ik hoop maar dat het geopend is op een maandagmorgen eind augustus. Bij het oprijden van de parkeerplaats voor de toegangspoort, zie ik gelukkig al een paar andere auto’s staan. Ook is er één enkel souvenirstalletje uit een hele rij open. Het is niet bepaald een plek die lijkt te worden bezocht door hordes toeristen, zeker niet door buitenlanders. De mevrouw van het stalletje heft ook het parkeergeld, 1 Lei (0,25 EUR).

Je moet omhoog lopen naar het klooster zelf. De ingang is via een poort in de dikke omringende muren. Je kunt zo binnen lopen, er wordt geen entreegeld gevraagd. De deuren lijken iedere dag open te staan want het is nog een actief nonnenklooster. Vanaf de poort wordt mijn aandacht onmiddellijk getrokken door de kerk in het centrum van het binnenterrein: deze is erg wit en een beetje vreemd gevormd (ik had dat al gezien op foto’s). Het portaal aan de voorkant is volledig bedekt met muurschilderingen. Gelukkig komt de zon nu op het juiste moment even achter de wolken vandaan om mijn foto’s van deze zeer bijzondere kerk op te fleuren.

Voor de kerk staan drie priesters te praten, gekleed in het zwart van de Roemeens-orthodoxe kerk. Ook verschillende in het zwart geklede nonnen wandelen over het terrein en zijn bezig met hun dagelijkse werkzaamheden. Tuinieren lijkt daarbij een belangrijke rol te spelen: het binnenterrein is netjes onderhouden en versierd met kleurige bloemen en planten.

Ik loop langzaam rond binnen de ommuring, het is niet erg groot. Onder de klokkentoren ligt een kleine eetzaal, het lijkt wel een grot. Er staan een tafel en zo’n 40 stoelen, en de muren zijn volledig bedekt met schilderijen. Wat een plek om elke dag te eten! Ook Het Laatste Avondmaal is hier afgebeeld.

Ik eindig mijn bezoek bij de kerk, waar ik eerst vanaf een bank ga zitten staren naar de fresco’s bij de ingang. Op de overvolle muren worden voornamelijk mythologische scènes afgebeeld. Het binnenste van de kerk vervolgens bestaat uit twee delen: het eerste heeft muurschilderingen van de beschermheilige van het klooster, Prins Brancovan, en zijn familie. De tweede ruimte is het heiligdom dat eindigt in een massief houten altaar.

In totaal ben ik ongeveer een uur zoet bij het klooster. Het ligt vrij ver van andere bezienswaardigheden. Dus voordat ik aan de terugrit begin, ga ik maar lunchen in het plaatsje Horezu. Ik vind er een populair restaurant en neem een stevige soep. Het plaatsje is beroemd om zijn aardewerk, dat wordt verkocht vanaf stalletjes langs de weg. Het zijn vooral borden, heel bont.