Chor Bakr ligt maar een kilometer of zes buiten Buchara. Het is een 16e eeuwse dodenstad. Volgens mijn Lonely Planet reisgids uit 1996 is het erg vervallen. Maar net als bij zoveel in Buchara is het complex niet al te lang geleden gerestaureerd met verse bakstenen.

Meest in het oog springend hier is het 19e eeuwse deel rondom de moskee: al heel imposant verschijnt dit in beeld als je komt aanrijden. Het is er nog uitgestorven als we er tegen half 10 aankomen. Heel stil ook, op het geschreeuw van een paar pauwen na.

Alles hier is uitgevoerd in zandkleurige baksteen: de vele (resten van graven), de officiële gebouwen, de schattige minaret. Dit steekt schitterend af tegen de hardblauwe lucht van de ochtend.

Na een uurtje wordt de sfeer verstoord door de komst van een groep Fransen. Wij gaan door naar een andere plek op de Zijderoute: het mausoleum van Naqshaband. Bahoutdin Naqshaband was een Sufi-heilige uit de 14e eeuw. Zijn mausoleum is een groot nog in gebruik zijnd religieus complex. Er staan al twee bussen voor de deur, en het is er ook druk met Oezbeken. We zijn voorbereid dat we hier armen, benen en hoofd moeten bedekken. Maar ook hier blijkt de tijd niet te hebben stilgestaan: veel van de Oezbeekse vrouwen lopen ook met korte mouwen en zonder hoofddoek rond.

Het terrein rond het mausoleum is flink groot. Eerst kom je langs rijen en rijen graftombes. Op het binnenterrein ligt dan de grote grijze marmeren tombe van Naqshaband zelf. Gelovigen zitten ervoor te bidden. Ook lopen ze rondjes om een schitterend klein paviljoen. Verder op het terrein is er ook een oude moerbei-boomstronk waar mensen driemaal onder door kruipen voor geluk.

Als ik met een paar anderen even ergens ga zitten, worden we opeens bestormd door een schoolklas van 17/18-jarigen. Eerst spreekt één meisje, dat behoorlijk Engels spreekt, me aan. Voor we het weten staat de hele klas inclusief leraar om ons te dringen. Ze willen weten waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Ze komen zelf uit Buchara.

De meeste structuren op het terrein zijn van baksteen, met houten pilaren en houten plafonds. Doordat er ook veel Oezbeken zijn, heeft het echt sfeer. Velen van hen zijn zo te zien ook gewoon een half dagje uit, de ijscoman doet goede zaken.