Vandaag ga ik met de trein naar een stad in de buurt van Fez, Meknes. Meknes is één van de vier Marokkaanse koningssteden (naast Marrakech, Fez en Rabat) en ook een werelderfgoed. Het is droog vanochtend, maar ook heel somber bewolkt en de trui gaat weer aan.

Al om half 10 sta ik op het centrale plein van Meknes. Het is vandaag Nieuwjaarsdag, en dat heeft toch wel zichtbare gevolgen hier. Vrijwel alle winkeltjes in de souk zijn gesloten. Ook het Dar Jamaï museum, dat door de Lonely Planet wordt aangeprezen als een van de beste van Marokko, houdt zijn deuren dicht. Ik loop een rondje door de oude stad, maar er is niet veel dat mij kan bekoren. Op een gegeven moment gaan alle medina’s van Marokko er ook wel een beetje hetzelfde uitzien.

Omdat alles zo gesloten lijkt en het weer me ook niet vrolijker maakt, besluit ik Meknes maar te laten voor wat het is. Ik heb namelijk nog twee andere bestemmingen voor vandaag op het programma staan: de Romeinse opgravingen van Volubilis en de pelgrimsplaats Moulay Idriss. Deze liggen vlakbij elkaar op zo’n 30 kilometer afstand van Meknes.

Ik loop terug richting het station, waar in de buurt de taxi’s richting Moulay Idriss zouden vertrekken. Ik ben nog niet eens bij de halte, als er al een Grand Taxi naast me stopt. Hier in Meknes zijn dat grote zilveren Mercedessen. De chauffeur vraagt of hij me heen en terug naar Moulay Idriss en Volubilis mag brengen. Zo’n privétourtje is natuurlijk het handigste en ik stem toe. Ook voor de chauffeur een goede deal, want hij zet lachend de twee andere passagiers uit de taxi die er al in zaten. Die moeten nu maar zien hoe ze bij hun bestemming komen, maar dat is vast geen probleem want het stikt hier in Marokko van de taxi’s.

We rijden eerst naar Volubilis. Dit ligt in een vruchtbaar gebied vol olijfbomen. Geen wonder dat het al sinds de 3e eeuw voor Christus bewoond is. De Romeinen namen het over in het jaar 50, en ontwikkelden het tot een stad van zo’n 20.000 inwoners.

Dat het een flinke stad geweest moet zijn, kun je nog steeds zien aan de omvang van de opgravingen. Het is een groot terrein met alle vaste Romeinse ijkpunten: een forum, baden, een triomfboog.

Er lopen hier veel groepen toeristen rond. Eén Duitse groep heeft wel een heel luide gids. Hij schreeuwt zijn publiek zo hard toe, dat ik ongewild ook wat van zijn feitjes meepik. De helft van de Romeinse stad ligt hier nog onder de grond verborgen. Zo hebben ze het theater, wat er toch in elke Romeinse stad wel geweest is, nog niet kunnen vinden.

Volubilis staat vooral bekend om zijn mozaïeken uit de Romeinse tijd. De particuliere huizen hier waren bedekt met artistieke tegelvloeren. In sommige gevallen alleen motiefjes, in andere ook hele mythologische verhalen.

Ik had met de chauffeur afgesproken dat ik ongeveer een uur weg zou blijven. Deze tijd kun je hier makkelijk doorbrengen, er is veel te zien en het terrein is uitgestrekt.

We rijden verder naar Moulay Idriss. Het plaatsje ligt tegen en tussen twee heuvels aangeplakt, en bestaat uit allemaal witte gebouwen. Een prachtig gezicht. Dat is echter niet de reden van zijn bekendheid – het is de belangrijkste pelgrimsplaats voor Marokkaanse moslims. Hier staat het mausoleum van Moulay Idriss, een achterkleinzoon van de profeet Mohammed en stichter van de Marokkaanse Idris-dynastie.

De taxi stopt onderaan het plaatsje op de markt. Vandaar loop ik door de nauwe straatjes richting mausoleum. Een houten slagboom weerhoudt de niet-moslims van het binnengaan. De moslims zelf moeten er ook bukkend onder door, deze gebogen houding is meteen een bewijs van eer voor de heilige die hier begraven ligt.

Vanaf het mausoleum word ik op sleeptouw genomen door een “gids”. Meestal probeer ik deze pseudo-gidsen, die een zakcentje bij willen verdienen, te negeren. Maar ik bedenk me dat het hier in de nauwe straatjes wel eens van pas kan komen. De man, die een mix van Engels en Duits spreekt, laat me eerst aan de zijkanten van het mausoleum naar binnen gluren. Mannen en vrouwen zitten er in rijen te bidden – het is vrijdag.

Daarna gaan we heel wat trappen op, naar een terras boven het plaatsje. Hier heb je een schitterend uitzicht over de helft van het dorp.

Tot slot slingeren we via de andere heuvel en de andere helft van het dorp weer naar beneden. We komen langs het badhuis voor vrouwen, te zien aan de takkebossen die klaar liggen om verbrand te worden. En we passeren de enige cilindervormige minaret in Marokko.

Het is allemaal wel wat later geworden dan afgesproken, maar de Grand Taxi staat weer braaf op me te wachten. Hij brengt me netjes terug naar het station van Meknes, waar ik nog een uurtje op de trein terug naar Fez moet wachten.