De bezienswaardigheden van Marrakech zijn over alle uithoeken van de stad verspreid. Het is te veel om het allemaal lopend te doen. Om het de toeristen makkelijk te maken, hebben ze dus ook hier het fenomeen Hop-on Hop-off Bus geïntroduceerd. En wat is er nou lekkerder dan in het zonnetje in een open bus door een fraaie stad te worden gevoerd?

Mijn eerste stop is halte 13, het El Bahia-paleis. Het is een flink groot paleiscomplex dat dateert uit de 19e eeuw. Voor een euro entree mag je de poort binnen. Het ziet er van buiten niet bijzonder uit, maar om elke hoek blijken er weer nieuwe mozaiëken, houtsnijwerken en pronkkamers te zijn. Rondom steeds weer opduikende binnenplaatsen zijn de mooiste doorkijkjes, bewerkte ramen en deuren. De kenmerkende stijl waarin het allemaal is ontworpen, is het meest bekend vanuit Andalusië (Granada en zo), maar stamt hier uit het zuiden van Marokko en werd door de Moren noordwaarts getransporteerd.

Na er ruim een uur te hebben rondgekeken, loop ik via wat fraaie rode achterafstraatjes door naar mijn volgende bestemming. De route naar Dar si Said staat zowaar met borden en pijlen aangegeven – dat is heel wat in een stad die straatnaamborden overbodig lijkt te vinden. Dar si Said is een museum, gehuisvest in ook al een oud paleis uit het begin van de 20e eeuw. In de ruimtes worden o.a. traditionele tapijten, keramiek en zilveren sieraden tentoongesteld. Het paleis zelf is echter lang niet zo mooi als het El Bahia.

Na de lunch pak ik de eerst vertrekkende bus voor het vervolg van mijn Marrakech-bezoek. Al snel kom ik er achter dat deze een andere route blijkt te volgen dan die van vanochtend: de Romantische Route. Daarbij ga je niet door de stad, maar door de buitenwijken.

Hoofddoel van deze route is het palmenbos Palmeraie. Het zijn er heel veel inderdaad, aangeplant in de 19e eeuw. We rijden er met de bus doorheen, een echt goede gelegenheid om te stoppen en uit te stappen is er niet echt (of het moet bij de golfbaan zijn). De omgeving hier ziet er wel wat armoediger uit dan het centrum. Je krijgt er ook meer het ‘woestijngevoel’. Zand, bergen, hier en daar een kameel.

Na deze onvoorziene omzwerving ga ik maar op eigen kompas (en dus te voet) verder. Ik loop weer door de rode straatjes van de medina, en begin al het een en ander te herkennen van de vorige keren.

Achter de Kasbah-moskee in het zuiden van de stad liggen de graftombes van de Saadiërs. Deze zijn pas aan het begin van de 20e eeuw herontdekt en onder het puin vandaan getoverd. De Saadiërs zwaaiden in de 16e en 17e eeuw de scepter over Marokko.

Voor de belangrijkste grafkamer staat zelfs een rij van zo’n 150 toeristen! Ik ga er ook maar in staan, het moet haast wel de moeite waard zijn. Na een minuut of 20 kom ik eindelijk ook vooraan te staan bij het hekje. De ruimte waar je inkijkt is van onder tot boven versierd met mozaïeken, bewerkt steen en goud. De tombes zelf zijn van Italiaans marmer: zo baden de Saadiërs zelfs na hun dood nog in rijkdom.