Vandaag ga ik weer een ander deel van het Indonesisch openbaar vervoer uitproberen: de trein. Het centrale station van Yogyakarta ligt op 10 minuten lopen van mijn hotel. Het is een mooi, ruim gebouw. Een kaartje naar Solo, mijn bestemming voor vandaag, kost 8000 rupiah (0,50 EUR). Je mag alleen met een kaartje het gebouw binnen. Het ziet er dan ook allemaal keurig uit.

De trein is behoorlijk vol met Indonesische forensen. In het treinstel waar ik zit wil de deur niet dicht, dus we hebben ruim uitzicht over de omgeving. Na de buitenwijken van Yogya bestaat dat uitzicht vooral uit rijstvelden en meer rijstvelden. De rit duurt een uur, de trein stopt op een handvol tussenliggende stations (waaronder bij het vliegveld).

Vanaf het station van Solo neem ik direct een taxi die me naar het werelderfgoed Sangiran moet brengen. Dat ligt nog 18 kilometer van Solo af. We rijden door een mooie landelijke omgeving. Sangiran is de vindplaats van de Java mens, één van de vroegste vondsten van een voorouder van de moderne mens (homo erectus). Ik heb in mijn werelderfgoedverleden al een aantal van dit soort vindplaatsen bezocht, zoals Zhoukoudian in China en Atapuerca in Spanje. Veel stel ik me er dan ook niet meer van voor: een museumpje, wat botten en schedels.

En dat is dan ook precies wat het hier is. De toegangspoort en de parkeerplaats doen je nog wel geloven bij iets groots aan te komen. Maar feitelijk is het maar een museumpje met twee tentoonstellingsruimtes. Behalve schedels zijn dat hier ook botten van dieren en stenen bijlen en zo. Er is natuurlijk wel weer heel veel personeel. Een bewaker of vijf zit bij een groot gastenboek, waarin je je persoonlijke gegevens moet schrijven.

Terug in Solo laat ik me door de taxichauffeur afzetten bij de Puro Mangkunegoro. Dit is één van de twee Koninklijke paleizen hier in de stad. Deze lokale Koninklijke familie regeert over 4000 huishoudens in Solo. De familie bewoont nog ongeveer de helft van het paleis, de andere helft is open voor bezoekers.

Ik krijg een rondleiding van een jonge vrouwelijke gids. Het paleis is gebouwd in dezelfde stijl als dat in Yogyakarta, met een paviljoen-achtige hal. Het dateert uit 1757. Verder naar binnen zien we foto’s van de familie, gouden sieraden en munten, dansmaskers en traditionele krissen. Veel van deze dingen komen uit Bali, China en Nederland.

Na de rondleiding komt een stel verlegen meisjes af op mijn gids. Ze willen mij graag interviewen. Ze zitten allemaal in het eerste jaar van de universiteit. Als ik het goed begrijp is dit het eerste jaar dat ze Engels krijgen. Erg veel kunnen ze er nog niet van, en ze zijn ook te verlegen om het te proberen. Alleen met één meisje is nog een redelijk gesprek in het Engels te voeren. Nadat ze mijn antwoorden op hun vragen hebben opgeschreven, willen ze wel graag met mij op de foto. Ze hebben natuurlijk allemaal een camera op hun mobiele telefoon.

Het is inmiddels tijd geworden voor de lunch. Die eet ik in het reizigerscafeetje Warung Baru. Voor minder dan een euro krijg ik de lokale specialiteit Nasi Liwet en een cola. Ik vind het nog steeds ongelooflijk hoe goedkoop alles hier in Indonesië is. En de kwaliteit is gewoon goed. Ben niet ziek geworden van het eten, overal lijkt het behoorlijk schoon en kun je op je gemak zitten.

Vanuit de stad neem ik dan een becak terug naar het station. Het is de eerste keer dat ik in Indonesië van deze fietsriksja gebruik maak. Je ziet ze heel veel, voor de lokale bewoners is het een heel gewone vorm van transport. Vanuit het bakje voorop de fiets kun je lekker achteroverhangend de omgeving observeren (en verdekte foto’s maken).

Ik moet nog een uurtje wachten op de trein terug naar Yogyakarta. Ook het station van Solo blijkt een oase van rust en netheid. Dus je zit er lekker koel en op je gemak.

In de trein kom ik naast een Indonesische jongen te zitten die net terug is van 5 jaar studeren in Duitsland (Braunschweig). Zo kunnen we mooi allebei ons Duits oefenen! Het wordt een leuk gesprek over de Keukenhof, wielklemmen en terroristen. De treinreis van een uurtje vliegt zo voorbij.