Zowel in Maleisië als hier op Java heb ik gemerkt dat het weer ’s ochtends vroeg het meest helder is. De rest van de dag is het vaak strak bewolkt (en bloedheet). Dus wil ik al om 6 uur opstaan en zo snel mogelijk naar het tempelcomplex van Prambanan. Maar als ik op deze donderdagochtend om 6 uur naar buiten kijk, is het bewolkt! Erg veel haast hoef ik dus niet te maken.

Toch nog redelijk vroeg (5 voor 7) zit ik uiteindelijk in de bus naar Prambanan. Het is een minibusje met airco van TransYogya. Deze maatschappij heeft sinds 2008 wat luxe toegevoegd aan het openbaar vervoer in de stad. Er is een halte pal voor mijn hotel. Een ritje enkele reis kost 3000 rupiah (0,20 EUR). Voor dat geld worden heel wat mensen aan het werk geholpen: bij de halte een meisje dat kaartjes verkoopt en een jongen die mensen de bus inloodst, en in de bus zelf een chauffeur en een conducteur die de haltes afroept.

Het busje stopt erg vaak en doet dan ook zo’n 50 minuten over een rit van 20 kilometer. In Prambanan zelf is het nog een paar honderd meter lopen naar het tempelcomplex. Je kunt het van verre zien liggen, maar de ingang is ergens onhandig aan de zijkant.

Het is nog geen acht uur als ik het terrein op loop. De tientallen souvenirstalletjes zijn nog gesloten. Na betaling van de entree van omgerekend 7,5 EUR kan ik naar de tempels.

Het hindoeïstische Prambanan tempelcomplex dateert uit de 10e eeuw. In 2006 is het zwaar getroffen door een aardbeving. Het zal nog jaren duren voordat alles weer is opgebouwd. Je ziet het al meteen aan één van de grote tempels: die staat helemaal in de steigers.

Door de reparatiewerkzaamheden is ook een deel van het hoofdtempelcomplex afgesloten. Je kunt de tempels wel zien, maar niet naar binnen of om heen lopen. De enige grote tempel waar ik naar binnen kan is die gewijd aan de god Siva. Daar staat een standbeeld van de mythologische stier Nandi.

Voordeel van zo vroeg zijn is dat er nauwelijks andere toeristen zijn. Ik zie alleen een groepje Duitsers en wat Indonesiërs. De laatsten blijken al net zo enthousiast te reageren op westerse toeristen als Chinezen: ik moet twee keer met een stel op de foto. Wel druk is het met bouwvakkers / restaurateurs. De hele tijd hoor je gehamer en gebeitel.

Langer dan drie kwartier lukt het me niet om me te vermaken bij de hoofdtempel. Ik loop daarom door naar de andere kant van het park. Een kwartiertje slenteren (het is toch al weer heet aan het worden), en ik kom bij de Candi Sewu. Dit is een boeddhistische tempel uit de 8e eeuw. Hier is het helemaal rustig. Ik kom bij het binnengaan twee enthousiaste Australiërs tegen. “She’s a beauty”, roepen ze me toe.

En inderdaad is dit een verfijnd mooie tempel. Hoewel deze ook erg is getroffen door de aardbeving, kun je er toch nog helemaal omheen lopen en zijn er veel mooie sculpturen bewaard gebleven. En ik heb hem helemaal voor mij alleen.

Via het niet al te interessante museum loop ik terug naar de uitgang. In totaal ben ik zo’n 2 uur binnen geweest. Met het minibusje dat elk kwartier rijdt, reis ik comfortabel weer terug naar Yogyakarta.