Las Médulas is een landschap dat is ontstaan nadat de Romeinen hier goud hebben gewonnen. Met behulp van water, aangevoerd onder hoge druk via kanalen, sloegen ze delen van de rotsen weg om zo bij het goud te kunnen komen.

Vanaf de Mirador de Orellan had ik mijn eerste blik op dit rare landschap. Je komt bij het uitzichtpunt via een wandeling van ongeveer 800m omhoog, via een prachtige groene omgeving met veel kastanje bomen, bloemen en bessen. Er is nog niemand anders, het is nog vroeg in de ochtend. Vanaf het uitkijkpunt zie je het klassieke uitzicht over Las Médulas, met de rode pieken. Het gebied is kleiner dan ik had verwacht. Later lees ik dat het 10 vierkante kilometer is. Het lijkt veel op een landschap gemaakt door erosie (zoals Ischigualasto / Talampaya in Argentinië, of meerdere Amerikaanse Nationale Parken).

Een rit van ongeveer 10 minuten naar beneden brengt me bij het dorp van Las Medulas. Je moet je auto te laten staan aan de ingang van het dorp, alleen de lokale bevolking mag verder rijden.

Las Medulas is een rustiek dorp, dat vooral gericht is op het vrij grote aantal toeristen dat passeert, de meeste van hen Spaans. Borden wijzen op verschillende korte en langere wandelingen in het gebied. Ik kies voor een korte: de 3 km heen-en terugreis naar het meer Lago Somido.

Het kale landschap stelt je goed bloot aan de zon, niet te onderschatten op 30 graden. Mijn wandeling is echter maar kort. Het meer waar ik naar toe loop is ook een gevolg van de mijnbouw (de overstroming van een kanaal). Er schijnen verschillende soorten kikkers en salamanders te leven, maar ik zie of hoor helemaal niets. Ook geen andere toeristen op dit parcours trouwens, waardoor het bijna een beetje griezelig word hier alleen rond te lopen.

Ik loop dezelfde weg terug naar de uitgang van het dorp. Onderweg neem ik nog een cola op een terras om weer wat bij te tanken.

En dan is de vraag: ga ik nog naar Santiago de Compostela? Eigenlijk zou dat de tweede bestemming van deze dag zijn, maar ik ben langer in Las Medulas gebleven dan vooraf bedacht. En het is nog dik twee uur verder rijden naar Santiago. Hoewel het me een werelderfgoedvinkje kost, besluit ik toch maar weer ‘huiswaarts’ te rijden en onderweg op een andere interessante plaats te stoppen waar ik ook kan lunchen.

De keus valt al snel op Astorga. Een mooie oude stad op de Route naar Santiago de Compostela. Het herbergt bovendien een van de weinige bouwwerken van Gaudí buiten Barcelona.

Het Gaudi Paleis ziet eruit als een kerk, en heeft nu een museum van binnen. De tentoonstelling is niet echt iets voor mij, maar het is wel een prima manier om de architectuur van het gebouw van binnen te bewonderen. Het is geïnspireerd door de kamers vol met bogen in de Mezquita van Cordoba. Het heeft dezelfde rood / wit gestreept pilaren, en glas-in-lood ramen.

Ik ben niet in de nastgelegen kathedraal geweest (gesloten), maar de gevel is in elk geval zeer de moeite waard.

Ik kom niet veel ‘pelgrims’ tegen in Astorga of op de weg daar naar toe, zeker niet te voet. Maar ik vraag me wel af hoe het is om deze route lopen. Het is erg heet in juli / augustus, en er lijken ook veel saaie delen te zijn door industriële gebieden. En het is ver, heel ver: 656 km van de Franse grens naar Santiago de Compostela.