Omdat ik de afgelopen dagen nogal moeite had een goed restaurant te vinden, wil ik op deze ‘rustdag’ eens lekker en uitgebreid gaan eten. En het liefst vis! Ik ga er voor naar Gijon, een grote havenstad zo’n 40 minuten rijden ten noorden van mijn overnachtingsplaats Riosa.

Vooraf heb ik op internet al goed gezocht naar adressen van aanbevolen restaurants in Gijon. Twee keer kom ik ‘Restaurante Tino’ tegen. Frommer’s reisgids schrijft: “Kwaliteit gecombineerd met kwantiteit… De plek is iedere avond afgeladen vol met eters, velen van hen zijn vaste gast.” En ook een tevreden Spaanse gast verhaalt over een restaurant zonder pretentie, net als 40 of 50 jaar geleden.

Dat lijkt me wel wat. Ik pluis vast de menukaart uit (zie hun website), en vertaal de Spaanse gerechten via Google naar het Nederlands. De openingstijden staan er ook bij: in de middag van 13.15 tot 15.30 uur. Ook programmeer ik het adres in de TomTom en neem vanuit mijn hotel nog een plattegrondje van Gijon mee voor de zekerheid (en met wat alternatieve eetadressen).

Het straatje waaraan het restaurant ligt had ik spontaan nooit gevonden. Het is wel redelijk in het centrum van Gijon, maar in een doodnormale zijstraat. Van buiten ziet het restaurant er ook niet bijzonder uit. Ik parkeer in de buurt onder een grote supermarkt. Het is inmiddels 13.20 uur. Laat voor mij om te eten, maar vroeg in Spanje.

Je gaat het restaurant binnen via het aangrenzende café, waar het ook al druk is. In het restaurant zelf ben ik één van de eerste gasten. Er staan zo’n 20 eenvoudige houten tafels. Bediend wordt er door een oudere vrouw (de eigenaresse?), die later nog versterking krijgt van een leeftijdgenote. Beiden dragen gewoon hun eigen bloemetjesjurken en zijn niet als “bediening” herkenbaar. Van de tweede vrouw dacht ik eerst dat ze een gaste was. Ze was een beetje met de tafels aan het schuiven om alles handig neer te zetten.

Van tevoren wist ik eigenlijk al wat ik wilde gaan eten. In ieder geval iets met vis, en natuurlijk ook mijn grote favoriet: inktvis. Vooraf neem ik rode paprika met ansjovis. Er zit een sausje van olie en ei over. Het is een koud gerecht, het smaakt bijna als een soort salade.

De zaak loopt ondertussen snel vol. Meer dan de helft van de tafels was gereserveerd voor gezinnen. Er lijken veel vaste gasten bij te zijn, af te lezen aan de hartelijke begroetingen. Vanaf 2 uur moeten ze nieuwe gasten de deur wijzen: het is gewoon vol. Er zitten zeker 50 man in het zaaltje, en er worden er ook nog wel 20 weggestuurd. Ook een oudere man (de eigenaar?) moet mee gaan helpen in de bediening. Een beetje tegen wil en dank van de vrouwen in: hij blijft steeds een beetje hangen bij de tafeltjes om te kletsen met bekenden. En dan wordt-ie door één van de vrouwen weer tot de les geroepen, en op pad gestuurd met klusjes als een nieuwe fles wijn halen of een tafeltje afruimen.

Mijn hoofdgerecht is Pulpo a la Gallega: octopus bereid op Galicische wijze, het streekgerecht van de naburige provincie Galicië. Het bestaat uit gekookte stukjes inktvis met paprikapoeder in een dressing van olie/limoen/zout. Heerlijk!

Na een uur stel ik ook mijn tafel ter beschikking aan andere hongerigen. Het eten is hier zeker niet goedkoop (28 EUR voor het totaal), maar gewoon helemaal prima.