Gelukkig schijnt de zon vandaag weer. Het wordt een reisdag, met een lang vooraf geplande tussenstop bij een meesterwerk van de moderne architectuur, Fallingwater. Het eerste half uur is het erg druk op de wegen rond Washington. Er zijn ook heel veel wegen, die allemaal met elkaar verbonden lijken te zijn. Net een spinnenweb.
Geleidelijk aan wordt het steeds rustiger en kan ik lekker op de cruise control rijden en genieten van het mooie weer en de landelijke omgeving.

Fallingwater ligt een half uur van de snelweg af. Er gaat een slingerweg naar toe, door de bossen en over groene heuvels. Het lijkt wel een beetje op Duitsland of Slowakije. Veel mooie, klassieke houten huizen hier ook. Het is zo afgelegen dat ik begin te denken dat ik misschien wel de enige bezoeker ben bij de rondleiding.

Maar als ik het terrein oprijd staan daar zeker al 40 auto’s! Het is dus niet voor niets dat je hier weken van tevoren moet reserveren.

Ik ben er om 12 uur, ruim op tijd voor de geplande rondleiding van 1 uur. Ik ga dus eerst maar even lunchen in het café (met een stevige Bison Chili Soup). Ook kijk ik wat rond in de dure maar mooie museumwinkel. Het hele terrein ziet er overigens zeer verzorgd uit. Het is eigendom van een regionale stichting, en niet van de grote National Park Service waarvan ik altijd het idee heb dat ze sinds de jaren ’70 niets meer aan onderhoud of nieuwe ontwikkelingen hebben gedaan.

Om half 1 mag ik al naar het huis, als onderdeel van een groepje van 15 man. Het is een eindje lopen door de bossen. In de regen zou dit toch een stuk minder fijn zijn. Nu is alles even prachtig.

Je kunt het huis pas zien als je vlakbij bent. Via een bruggetje over de rivier kom je er. Op de brug kun je al heel mooi de karakteristiek uitstekende terrassen bewonderen; net als duikplanken in een zwembad, aan één kant ondersteund door balken en voor de rest zwevend.

Fallingwater werd ontworpen door de beroemde Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright. Gebouwd werd het tussen 1936 en 1938, als buitenhuis voor de warenhuisfamilie Kaufmann (voor een prijs van 155.000 dollar). Het ziet er wat Japans uit aan de buitenkant. De naam Fallingwater komt van de waterval in de Bear Run-rivier waar het overheen is gebouwd.

Een gids geeft ons een rondleiding door het interieur. Als materialen zijn walnotenhout, gewapend beton, natuurstenen platen en staal gebruikt. Ook zijn natuurlijke elementen hergebruikt, zoals een grote rots. Vrijwel alle kamers hebben een open haard, de centrale plek van het huis. Ook zijn er openslaande glazen deuren naar terrassen op verschillende niveaus. Het ziet er allemaal erg comfortabel leefbaar uit.

Naast het woonhuis van de familie Kaufmann is er ook nog een gastenverblijf. De gasten zaten er al net zo warmpjes bij als de eigenaren. De familie had ook vijf man personeel om zich te laten bedienen en voor het onderhoud van gebouw en terrein.

Het huis heeft geen garage of berging, want “dan verzamel je alleen maar rotzooi”. Wel is er een carport om de auto’s tegen weer en wind af te schermen.

Zeer tevreden met dit bezoek aan een mogelijk nieuw werelderfgoed stap ik weer in de auto voor de laatste etappe van vandaag. Ik heb deze dag maar liefst vijf staten doorkruist: Virginia, Maryland, Pennsylvania, West-Virginia en Ohio.