Heb ik weken van tevoren gereserveerd, kom ik toch bijna te laat. De metro uit Alexandria doet er met allemaal horten en stoten niet een half uur over naar Union Station, maar bijna een uur. De Amtrak-trein van 9.25 uur staat al klaar. Ik zoek dus maar snel een plekje. Het is vrij druk maar ik vind toch nog twee plaatsen voor mezelf.

Het is een regionale trein, niet de snelste maar dat hoeft ook niet. Hij stopt onderweg in twee buitensteden van Washington, en verder in Baltimore en in Wilmington. Vanuit mijn raampje zie ik heel veel bomen en vervallen huizen voorbijkomen. Niet erg interessant dus ik ga maar wat lezen en naar mijn mp3-speler luisteren. Na een uur en drie kwartier komen we keurig op tijd aan op 30th Street Station in Philadelphia.

Het treinstation ziet er glimmend uit. Ik moet echter nog een stukje verder de stad in met de metro. Het metrostation is aan de overkant van de straat. Het is beveiligd als een fort, met allemaal hekwerken. Je betaalt hier met muntjes, 2 voor 2,90 dollar.

Als je met de metro naar het centrum van een stad gaat, is het altijd weer een verrassing wat je ziet als je weer bovengronds komt. Hier is het heel anders dan ik had verwacht. Ik kijk rond over het plein, en vooral het moderne bezoekerscentrum en blinkende wolkenkrabbers springen in het oog. Maar waar is de 18e eeuwse Independence Hall? Ah, het is vast dat bakstenen gebouwtje met de klokkentoren!

Alle koloniale gebouwen aan dit plein worden volkomen in de schaduw gesteld door latere constructies. Er staat ook een enorm ding wat wel op een luchthaventerminal lijkt. Het bevat niets meer of minder dan de Liberty Bell, de antieke bel van de klokkentoren van Independence Hall. Een ding van maar ongeveer een meter hoog – en dan zo’n groot gebouw eromheen met veel bewaking en wat simpele borden met uitleg.

Independence Hall is een gebouw uit de 18e eeuw waar de Verklaring van Onafhankelijkheid en de Grondwet van de Verenigde Staten werden ondertekend. Daarmee is het een sterk anti-koloniaal symbool (en een werelderfgoed). In deze Verklaring uit 1776 verklaarden de Verenigde koloniën in Noord-Amerika zich onafhankelijk van het Britse Koninkrijk.

Bij het bezoekerscentrum kun je een gratis ticket ophalen voor een bezoek aan Independence Hall. Hierop staat het tijdstip vermeld wanneer je naar binnen mag. Mijn kaartje is voor 1 uur.

Ik zit in een groep met ongeveer 80 anderen. We moeten eerst een toespraak door een parkwachter uitzitten. De parkwachters hier zijn van de National Park Service (die ook de grote natuurparken in het zuidwesten beheren), en ze doen me altijd denken aan een soort oude padvinders.

In Independence Hall zelf bezoeken we twee kamers op de begane grond. Ze zijn ingericht met 18e eeuws meubilair. De ruimte aan de rechterkant is het gerechtshof, de ander de zaal waar het parlement bijeen kwam. Dit is waar het allemaal gebeurde, de besprekingen tussen de Amerikaanse staten en de ondertekening van de documenten.

Tien minuten later staan we weer buiten. Het gebied dat nu Independence National Historical Park heet, herbergt nog meer overblijfselen uit dezelfde periode. Daar maak ik ook een rondje langs. De gebouwen zoals Library Hall (één van de eerste openbare bibliotheken) zijn gebouwd in de Georgiaanse stijl van het 18e eeuwse Engeland.

En dan is er natuurlijk ook nog Liberty Bell. Deze zou op alle belangrijke momenten in de jonge geschiedenis van de Verenigde Staten geluid hebben.

In vergelijking met de National Mall in Washington die ik zondag bezocht, mist dat oude centrum van Philadelphia toch echt wel de grootse sfeer van een (voormalige) hoofdstad. Het is er desondanks flink druk met vooral binnenlandse toeristen.

Het weer is te druilerig om hier nog lang rond te hangen. Ik kijk nog een film in het bezoekerscentrum over de eerste maanden van het onafhankelijke Amerika. Dan stap ik weer in de metro naar het chique treinstation. Hier neus ik nog wat tussen de boeken en ga alvast eten. Om 16.55 uur brengt de trein me veilig terug naar Washington.