In de bossen ten zuiden van Alexandria ligt Mount Vernon, het landgoed van Amerika’s eerste president George Washington. Ik had al gelezen dat het er erg druk kan zijn, dus ik ga weer vroeg op pad. Half 9 blijkt nog niet eens vroeg genoeg: de eerste ladingen schoolkinderen stromen al uit de aan- en afrijdende bussen.

Na het betalen van 15 dollar entreegeld loop ik snel door naar het hoofdgebouw, in de hoop de scholieren voor te blijven. Maar toch staat er al een flinke rij. Gelukkig schijnt de zon en is er genoeg te zien om ons heen.

Washington kocht dit landgoed in 1754, en breidde het in de loop der jaren flink uit. Hij huwde een rijke weduwe, en was zelf ook een geslaagd plantagehouder.

We worden in groepen van een man of 20 door het nog redelijk bescheiden woonhuis geloodst. Echt smaakvol wil ik het niet noemen; één van de kamers is zelfs helemaal felgroen geschilderd. In iedere kamer staat een dame wat anekdotes te vertellen. Bij de aanblik van een vijftal logeerkamers wordt vermeld dat de Washingtons maar liefst 667 bezoekers te logeren kregen in het eerste jaar dat hij president was.

Het interieur mag dan niet heel luxe zijn, de man had wel een heerlijke veranda met uitzicht over de brede Potomac-rivier.

In bijgebouwen werd de was gedaan, de rijtuigen onderhouden en het eten voorbereid en gekookt. Dit werd allemaal door slaven uitgevoerd, net als het werk op de akkers. Aan het eind van hun leven hadden de Washingtons meer dan 300 slaven aan het werk op hun plantage.

Het landgoed is flink uitgestrekt en nodigt uit tot een lekkere wandeling. Washington besteedde veel aandacht aan zijn tuinen met o.a. fruitbomen (kersen, appels en peren). Er loopt ook een pad parallel aan de rivier Potomac. Visserij was ook een belangrijk middel van bestaan voor deze plantage. De vis en andere producten werden vanaf hier per boot naar Alexandria vervoerd, destijds de grootste plaats in de buurt.

Bij zijn dood in 1799 werd Washington ook begraven op het terrein. Hij ligt in een eenvoudig tombe in een bakstenen gebouwtje, met naast hem zijn vrouw Martha. Ook hier staat één van de oudere dames van de stichting, die Mount Vernon beheert, op wacht. Met de massa’s toeristen die hier voorbij trekken lijkt me dat niet echt een pretje.

Washington nam zijn rol als boer zeer serieus. Hij richtte zich op het verbeteren van de 18e eeuwse landbouwtechnieken. Hij gebruikte mest, en wisselde zijn gewassen af om de grond niet uit te putten. Hij liet het verbouwen van tabak (een onvoorspelbare markt waarin hij heel wat geld verloor) achter zich ten faveure van tarwe en mais. Aan zijn landbouwmethodes is nu op het landgoed een openluchttentoonstelling gewijd.

Het meest in het oog springend is een 16-hoekige schuur. Hierin liet hij paarden rondjes lopen om het kaf van de tarwe te scheiden. De tarwe werd op de verdieping eronder verzameld door slaven en naar de molen gebracht die ook eigendom was van George Washington.

Ernaast ligt een nagebouwde slavenhut. Als er hier 300 slaven aan het werk waren, moet er haast wel een hele slavenstad geweest zijn en niet een enkel hutje.

In het museum aan het eind van de rondgang over het terrein wordt het leven van de persoon George Washington belicht. Van landmeter tot generaal in de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd tot plantagehouder tot president. Hij is echt een nationaal symbool hier in de Verenigde Staten.