Orvieto is weer zo’n middeleeuws stadje met een kathedraal, waarvan ik er inmiddels al wel genoeg gezien heb. Tenminste, dat dacht ik. Ik heb er dit keer zelfs anderhalf uur voor moeten rijden, en dan nog vanaf de parkeerplaats een heel eind met de lift omhoog om bovenop de ‘vulkanische plug’ te komen waarop het plaatsje gebouwd is: een enorme brok met gestold lava.

Maar als ik te voet bij het centrale plein arriveer, wordt duidelijk dat dit niet voor niets één van de mooiste kathedralen van Italië genoemd wordt.

De Duomo is een groot ding voor zo’n relatief klein plaatsje. De buitenmuren zijn simpel zwart-wit gestreept, net als die in Siena.

Echt verpletterend is de facade. Deze stamt uit de 14e eeuw. Echt geen centimeter is zonder versiering gebleven: goud, mozaïeken, bas-reliëfs. De meeste lijnen lopen verticaal, waardoor het aanzicht erg hoog en smal lijkt. De reliëfs en mozaïeken beelden bijbelverhalen uit. Het zijn er ontelbare, het is net een groot boek.

De toegang tot het interieur is via twee bronzen deuren. Deze blijven echter voor mij en de andere bezoekers gesloten omdat het lunchtijd is. Ik besluit niet te wachten: het mag dan een bijzondere kathedraal zijn, met de binnenkant van kerken ben ik meestal in 10 minuten wel klaar.

Dus stap ik maar weer in mijn Pandaatje en rijd vlot via de tolweg terug naar mijn standplaats Pienza.