Península Valdes is een uniek en beschermd natuurgebied vooral vanwege zijn fauna (en dan met name de walvissen). Het ligt een uurtje rijden ten noorden van Puerto Madryn. Het is een schiereiland dat maar met een klein haakje vastzit aan het vasteland van Patagonië. Ik bezocht het via een dagtour vanuit mijn hostel. We gingen met z’n 11-en (allerlei Europese nationaliteiten) in een minibusje.

Het eerste dier dat we zien is over komen lopen van het vasteland: een Patagonische haas, ofwel Mara. Dit is familie van de cavia. Het beestje hupt dan ook niet maar rent op 4 poten.

Ook een bekende verschijning in deze droge en dorre streken is de Nandoe. Een soort struisvogel, maar dan iets kleiner. We zien er een paar keer eentje met een groep kuikentjes om zich heen. Het zijn de mannetjes die de kleintjes grootbrengen.

Het landschap bestaat hier uit dezelfde stugge, lage struiken als in de rest van Patagonië. Deze zijn als beste bestand tegen de sterke wind die hier altijd raast. Ook vandaag, hoewel het ook warm en erg zonnig is.

De kustlijn van het schiereiland is grillig. Er zijn baaien, rotsen en dynamische zandduinen die (tijdelijke) eilandjes vormen. De lokale zeeolifanten vinden dat wel lekker om op uit te rusten. De menselijke bezoekers mogen niet op de stranden komen en moeten van een afstandje vanaf de duinen toekijken.

En uitrusten kunnen zeeolifanten. Er is geen beweging te zien, terwijl er toch minstens 100 op het strand liggen. Ze lijken wel dood. De meeste die we zien zijn vrouwtjes (licht van kleur). Zij leven in een harem van 20 bij een veel groter mannetje. De mannetjes hebben een soort slurfje vooraan hun kop, vandaar dus de naam ‘zeeolifant’.

De enige actie die we mogen aanschouwen bij dit strand komt van een jong mannetje. Hij glijdt langzaam door het water langs de kust op zoek naar een vrouwtje om mee te paren.

Als hij er twee vlakbij de waterlijn heeft ontdekt, sleept hij zichzelf snel het water uit en het strand op.

Het volwassen mannetje waar de vrouwen vast bij horen vindt dit maar niks, en laat een luide brul horen. Dat is genoeg: het jonge mannetje keert snel terug het water in. De oudere heeft geen poot uit te hoeven steken om hem te verjagen. De mannetjes zijn nogal berucht om hun zware gevechten die tot bloedens (of de dood) toe worden gevoerd.

De dood kwam wel bij hen op een heel andere manier deze ochtend: onze gids hoorde van een aanwezige fotograaf dat in de vroege morgen een vrouwtjeszeeolifant gegrepen was door een orka. Deze dodelijke zwaardwalvissen hebben lokaal de tactiek ontwikkeld om hun prooi door het water op te jagen en zich met de golven op het strand te laten aanspoelen om toe te slaan.

Vijf minuten ten noorden van de zeeolifanten leeft een groepje Magelhaen-pinguïns. Het zijn er hier maar weinig.

In de middag wordt het dan eindelijk tijd voor waar we eigenlijk voor gekomen zijn: de Walvissen. Je kunt ze hier vanaf de kust al wel zien. Maar vanaf een boot natuurlijk veel beter. Het waait echter zo hard dat de haven van Puerto Piramides, waar de bootjes uitvaren, gesloten is. We moeten wachten op goed nieuws. Dat wachten is niet zo’n probleem in dit havenplaatsje: er zijn lekkere terrassen en we zitten heerlijk met wat snacks in de zon.

Pas om half 5 krijgen de boten het groene licht. Er zijn inmiddels tientallen toeristen gearriveerd. De restaurantjes hebben goede zaken gedaan de afgelopen uren. Er zijn een stuk of 6 boten die het water op gaan, van heel klein tot iets groter. We krijgen allemaal een dik oranje reddingsvest aan en kunnen aan boord.

Het is erg vol op de boot, iedereen heeft net genoeg ruimte om te zitten. Je mag ook niet heen en weer lopen want dan schommelt de boot teveel. Dat doet hij sowieso al wel – de wind is wel gaan liggen maar er zijn nog genoeg golven. Toch heb ik geen enkele last van zeeziekte. Maar één vrouw op ‘mijn’ boot werd ziek. Ze moest van de kapitein als remedie maar niet meer naar de walvissen zoeken maar naar de horizon gaan staren.

Het is maar een paar minuten varen de baai in, en we zien de eerste walvis. Deze springt zelfs op en neer voor een ander schip. Het lijkt wel een dolfijn maar dan veel groter en logger. Foto’s maken is wel erg lastig: de spectaculaire momenten zijn binnen een paar seconden voorbij, en het helpt ook niet dat de boot zo schommelt en zo vol is.

We zien ook al snel een witte (albino) walvis. Dit is een jonkie, maar ook al meters lang. Hij is op zoek naar zijn moeder, en als ze elkaar gevonden hebben zwemmen ze samen op. Ze blijven meestal net onder het wateroppervlak, maar daar zijn ze nog wel goed te zien, net onderzeeboten. Af en toe komen ze even met hun kop boven water om adem te halen. Of slaan ze met hun flippers op het water.

Na twee uur is de boottocht voorbij – de tijd is voorbij gevlogen en ik zou zo nog een keertje willen!