Een uur en veertig minuten vliegen, en je bent weer in een heel andere wereld. Trelew is de grootste stad van de Argentijnse provincie Chubut, en dat ligt weer in het zuiden van Patagonië. Dit is het meest zuidelijke deel van Zuid Amerika, met veel ongerepte natuur en wilde verhalen. Het landschap bestaat uit steppe-achtige vlaktes.

Op het vliegveld huur ik een auto voor de komende 3 dagen. Het is wel een heel kleintje dit keer, een Ford Ka. Ik voel me net een oude oma. De man van het verhuurbedrijf waarschuwt me nadrukkelijk dat ik op de onverharde wegen niet harder mag rijden met dit karretje dan 50 kilometer per uur.

Ik rijd eerst een stukje zuidwaarts, over een prima asfaltweg trouwens, naar het park Bryn Gwyn. De plaatsen hebben hier allemaal wat rare namen, die komen uit het Welsh. Mensen uit Wales vestigden zich hier eind 19e, begin 20e eeuw om een kolonie te stichten.

In het paleontologisch park Bryn Gwyn is een wandelpad uitgezet van anderhalf uur, dat over verschillende hoogtes gaat en bijbehorende fossielen laat zien. Als ik er om elf uur arriveer, ben ik de enige bezoeker.

Het is een leuke wandeling met een stevige klim. Gelukkig is het hier niet zo heet: de zon schijnt flink, maar er waait ook een frisse wind. Om de paar honderd meter staan glazen piramides waaronder fossielen zijn tentoongesteld van dieren die hier gevonden zijn. Op het laatste stuk van de route liggen ontelbare schelpen. Je zou er zo eentje mee willen nemen, maar dat is uiteraard niet de bedoeling. Zo zijn er ook dikke lagen met fossielen van oesters.

Als ik na drie kwartier de top heb bereikt hoor ik opeens geroezemoes: er is een hele schoolklas onderweg naar boven. Snel vang ik dus maar weer de terugweg aan, wat nogal een lastige daling blijkt te zijn door de losse stenen en het losse zand. Ik glijd dan ook een keer aardig onderuit.

Licht gehavend ga ik weer de auto in. De volgende bestemming is Punta Loma. Dit is een natuurgebiedje iets buiten de stad Puerto Madryn. Met de auto rijd je tot bij een uitkijkpost vlakbij een baai waar zeeleeuwen hun thuisbasis hebben. Als ik uitstap hoor ik hun geschreeuw al (aangevuld met het gekrijs van de vele vogels hier).

Op het strand liggen vele honderden van deze beesten. De uitkijkpost is een soort tribune die schuin boven de baai hangt. Zo kun je alles mooi zien, zonder de dieren verder te storen. Het is er gelukkig niet druk. Er komen wel veel toeristen in deze regio, het vliegtuig van Buenos Aires naar Trelew zat vol met wel 50 Duitsers!

De zeeleeuwen die van een afstandje erg op ‘onze’ zeehonden lijken, heten officieel manenrob of Patagonische zeeleeuw. Ze leven in grote kolonies met daarbinnen harems. Elke harem wordt geleid door een volwassen mannetje en bestaat uit gemiddeld tien wijfjes. Het mannetje heeft een enorme met manen bezette nek.

Ongeveer de helft van de zeeleeuwen ligt lekker onder de rand van de rotsen in de schaduw. De anderen liggen in de zon op het strand, zo af en toe over elkaar heen buitelend. Hun geschreeuw is wel het meest actieve wat ze doen. Zo af en toe komt er nog eentje vanaf zee aanzwemmen, en die kondigt zijn komst dan luidkeels aan. Het halve strand antwoord dan ook met veel getoeter.

Op een rand boven het zeeleeuwenstrand hebben ook honderden zwarte aalscholvers hun plekje gevonden. Zo af en toe vliegt er eentje naar zee om een visje te halen en bij de familie af te leveren.