Op de veerboot ‘Silvia Ana’ kunnen maar liefst 1200 passagiers. En die lijken er ook wel te zijn: het is zondag en veel Argentijnen hebben wel zin in een gezellig dagje Uruguay. Het krioelt van de mensen in de grote vertrekhal, die ingericht is alsof het een vliegveld betreft. Na inchecken en bagagecontrole kom je bij de douane. Dit is wel handig georganiseerd: de Argentijnse en Uruguayaanse beambten zitten gebroederlijk naast elkaar achter een loketje, en geven de paspoorten aan elkaar door. Er wordt weer driftig gestempeld in mijn paspoort.

Op de boot blijkt dat de Argentijnen vooral ook voor het belastingvrij winkelen aan boord zijn gekomen. De drank en de sieraden en handtassen gaan driftig over de toonbank. Het schip zelf lijkt trouwens een tweedhandsje: overal zitten nog stickers in het Noors. Vroeger vaarde het tussen Kristiansand en Hirtshals!

Het is maar een uurtje varen, dwars over de tientallen kilometers brede Rio de la Plata, de grensrivier die beide landen scheidt. Het water is hier bruin van het zand dat wordt meegevoerd. Er volgt nog een verrassende mededeling aan boord: in Uruguay is het een uur later dan in Argentinië. Een tijdelijke situatie, vanwege de zomertijd/wintertijd.

De eerste indruk van Colonia is niet best: ze zijn een nieuwe haventerminal aan het bouwen en nu is het één grote bouwput. Ik ga te voet naar het centrum van het oude stadje (de meeste mensen stappen in bussen). Het is een lekkere ontspannen wandeling, het lijkt hier wel uitgestorven. Ik kom al meteen zo’n mooie vervallen auto tegen waar de stad bekend om is.

Ik ga eerst op zoek naar een plek om geld te wisselen, ik wil ook wel eens wat Uruguayaans geld in handen houden. Maar die zoektocht heeft geen succes: alle banken zijn dicht en de enige geldautomaat die ik kan vinden wil mijn pasje niet. Dan maar verder met Argentijnse pesos, en dat blijkt geen probleem. Je krijgt het zelfs terug als wisselgeld.

Het is inmiddels al wel tijd geworden voor een uitgebreide lunch. Ook hier in Uruguay is dat met biefstuk. Ik zit in een rustig restaurant, totdat er opeens een groep van 40 man binnenkomt. Het verrast de bediening ook, en dus moet er heel wat geïmproviseerd worden om die mensen allemaal een plekje te geven. Maar ze houden hun hoofd koel en vergeten de andere eters niet.

Het valt hier sowieso wel op dat veel mensen hier in groepen rondlopen. En dat terwijl het zo’n kalm stadje / dorpje is. Colonia ligt op een schiereiland, en ik loop het een keertje rond. Het moet het helemaal hebben van (dagjes)toeristen uit Buenos Aires. Er staan nog veel huizen uit de Portugese en Spaanse koloniale tijd, allemaal netjes onderhouden. Heel vredig en lieflijk.