Om half 10 ben ik present bij het standbeeld van de Argentijnse vrijheidsstrijder José de San Martin. Vanaf daar vertrekken twee keer per dag begeleide fietstochten door Buenos Aires. Eigenlijk ben ik er al een kwartiertje eerder, maar zoals het goede Latijns-amerikanen betaamt laten de gidsen en de fietsen nog even op zich wachten.
Maar dan stopt er een busje waaruit in oranje T-shirts geklede jongeren lekkere stevige fietsen uit gaan laden. Er zijn inmiddels 7 mede-fietsers op komen dagen. We betalen en mogen een fiets uitzoeken. Er hoort ook een fles water en een helm bij.

De fietstocht gaat 3,5 tot 4 uur duren, en wordt begeleid door 2 gidsen. Eentje rijdt er helemaal voorop, de ander sluit de rij. Vooraf had ik me afgevraagd hoe het zou gaan om door het drukke verkeer van Buenos Aires te laveren. Maar het wordt al snel duidelijk: gewoon over de stoep! De trottoirs hier zijn breed genoeg, en niemand kijkt echt op van voorbijkomende fietsers.

Onze eerste stop is al na een paar minuten, bij weer een nationalistisch monument. Het is de gedenkplaats voor de overledenen tijdens de Falklandoorlog. Al hun namen staan erin gegraveerd en er brandt een eeuwige vlam. Saillant detail bij deze locatie is dat het precies tegenover de ‘kleine Big Ben’ ligt – een geschenk van de Britten toen de relatie tussen beide landen nog een stuk beter was.

Via allerlei smalle paadjes en door parken rijden we naar de haven, Puerto Madero. Dit deel van de stad had ik nog niet gezien, maar hier is het echt modern en nieuw. De oude pakhuizen zijn veranderd in restaurants en kantoren. Bijzonder is ook de witte brug (Puente de la Mujer), die stamt uit 2001. Hij is ontworpen door een Spaanse architect en stelt een tango-paar voor. Als hij open gaat voor schepen, draait hij 90 graden om zijn as.

We komen nu echt buiten de stad. Aan de rand van de rivier Rio de La Plata is een beschermd natuurgebied. Wij kunnen hier lekker ontspannen fietsen over de zandpaden, alhoewel onze gids flink doortrapt. Veel inwoners van Buenos Aires trekken op deze vrije zaterdag naar dit stukje natuur dicht bij huis. Sommigen liggen te relaxen aan het water (je mag hier niet zwemmen), anderen zijn aan het joggen in de felle zon.

Terug naar de bewoonde wereld maar weer. We fietsen overal tussendoor, dwars door gezellige woonwijken waar kinderen buiten aan het spelen zijn en over paadjes die je nooit zelf zou vinden (laat staan dat je ze zou durven uitproberen).

Volgende stop is in de wijk La Boca. Dit is één van de oudste en meest traditionele delen van de stad. Van oorsprong vestigden zich hier Italiaanse immigranten. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen er steeds meer migranten uit andere landen bij, en werd het een arme volkswijk. Door reisgidsen wordt het afgeraden hier zelf rond te lopen, maar met de fiets is het allemaal geen probleem. Het ziet er nog steeds erg Italiaans uit, met veel Italiaanse restaurants en mannen die op straat zitten te drinken en roepen en fluiten naar wie voorbijkomt.

Een klein stukje van La Boca, eigenlijk maar 2 of 3 straten, is wel toegankelijk voor ‘gewone’ toeristen. En daarvan zijn er deze zaterdag heel veel hier naar toe gekomen. Grote touringcars laden tientallen mensen uit die zich storten op de kleur en gezelligheid van Caminito (hét artistieke straatje). De huizen hier zijn van oorsprong gemaakt van plaatijzer afkomstig van schepen. Met restjes verf in allerlei kleuren werd het geheel wat opgevrolijkt.

De tango is één van de trekpleisters hier. Er wordt gedanst op straat en er zijn tango souvenirs te koop. Wel allemaal supertoeristisch, maar leuk om een half uurtje rond te kijken.

Grote held van La Boca is Maradona. Je ziet zijn kop overal. Je kunt hier zelfs op de foto met een dubbelganger: een dik mannetje met donkere krullen in een Argentijns voetbalshirt.

Onze laatste stop is ook geheel in de voetbaltraditie: het stadion van Boca Juniors, La Bombonera. De clubkleuren zijn geel-blauw en het stadion dus ook (zelfs de Coca Cola reclame is aangepast). Het verhaal wil dat deze kleuren afkomstig zijn van de Zweedse vlag, de vlag op het eerste schip dat de haven binnenvoer nadat Boca de traditionele zwart/witte clubkleuren aan een rivaliserend team had moeten laten.