Vanmorgen, heel vroeg, leerde ik een nieuw woord: Thanatoerisme. Het betekent “reizen naar plekken die worden geassocieerd met de dood of lijden”. Bekende voorbeelden zijn Auschwitz in Polen en de Killing Fields in Cambodja. Ik kreeg links opgestuurd naar Britse wetenschappelijke studies over de achtergronden van dit fenomeen en vond zelf vreemde varianten als Goelagtoerisme.

Het toeval wil nu dat dé grootste toeristische bezienswaardigheid in Buenos Aires een begraafplaats is. Hij ligt in de wijk Recoleta. Het is natuurlijk weer een flink eind lopen vanaf het dichtstbijzijnde metrostation. Maar Recoleta is een mooie buurt, één van de rijkste. Wie gaat er nu naar een begraafplaats zou je denken, maar zoveel toeristen als hier heb ik de afgelopen dagen nog niet bij elkaar gezien. In de omliggende straten proberen ze er zelfs nog iets gezelligs van te maken, er zijn volop cafés en terrasjes. Het had me niets verbaasd als er entree zou worden geheven om de het terrein van de begraafplaats binnen te mogen, maar dat is niet het geval.

Je loopt de begraafplaats op via een poort met Grieks/Romeinse zuilen. Er is vooraan een plattegrond met waar de bekendste graven liggen – allemaal bekende Argentijnen die mij niets zeggen. Ik ga gewoon wat rondlopen en laat me verrassen.

Ik zou mezelf geen echte Thanatoerist willen noemen, de ergste dingen laat ik wel aan me voorbijgaan. Maar van begraafplaatsen heb ik er al wel een aantal gezien. Het meeste indruk heeft de grote Chinese begraafplaats in Manilla gemaakt. Ontzettend protserig, maar met veel unieke en creatieve monumenten.

Hier in Buenos Aires liggen de grafmonumenten, meestal uitgebreide familiegraven, aan keurige rechte straten. Het is net een kleine stad. Veel marmer, veel klassieke (Grieks/Romeinse) en katholieke thema’s. Een engeltje hier, Maria daar of toch een afbeelding van de overledene.

Een deel van de graven is in verval aan het raken: er groeien bloemetjes op het dak, de raampjes zijn kapot en er zijn muren beklad met graffiti. De vele spinnenwebben die je ook ziet hebben nog wel wat, vind ik: ze geven wat extra mystiek mee aan de grafsculpturen. Net als de katten die op het terrein wonen overigens…