Lhasa, de hoofdstad van Tibet, ligt op 3650 meter hoogte. Als je zoals ik aan komt vliegen vanaf Chengdu is dat een stijging van ruim 2600 meter in 1 uur en 50 minuten. Je merkt het als je uit het vliegtuig stapt meteen: ademen kost veel meer moeite dan normaal, je moet het echt bewust doen.

Het eerste uur op Tibetaanse bodem breng ik door in een bus vol Chinezen, die deze hoogte niets lijkt te doen. Men belt en kletst wat, en eentje steekt er zelfs een sigaret op. Boven de 3000 meter schijnt de kritische grens te liggen waarop acclimatiseren aan de hoogte nodig is. Iedereen krijgt er wel een beetje last van, sommige mensen zo erg dat ze geëvacueerd moeten worden.

Na een dagje Lhasa constateer ik bij mezelf de volgende symptomen:
Zeebenen: ik loop van de bushalte naar mijn hotel, en merk dat ik niet bepaald in een rechte lijn over het trottoir loop.
Droge ogen en mond: het is hier hoog maar ook heel erg droog.
Kortstondige misselijkheid: twee of drie keer op de eerste dag word ik plotseling misselijk, zwetend en duizelig. Is binnen een minuut weer over. Veters strikken is in dat kader een roekeloze actie.
Geen zin in eten: ik ga ’s avonds nog naar een restaurantje in de buurt, en hoewel het eten best goed is heb ik snel genoeg.

De remedies:
Weinig tot niets doen: de eerste middag breng ik grotendeels door op mijn kamer. Gelukkig heb je vanaf daar ook een mooi uitzicht op de Potala (als je tenminste een beetje buiten het raam gaat hangen). Ook mensen kijken op de grote straat waaraan het hotel ligt is een leuk tijdverdrijf. Met name Tibetaanse vrouwen kleden zich in dikke, kleurrijke rokken en zijn een lust voor het oog.
Heel veel water drinken: in mijn reisgids staat dat je hier wel vier liter water per dag moet drinken. Vier liter! Dat is wel heel erg veel en red ik echt niet. Na ieder flesje water moet ik bovendien rechtstreeks naar de WC.

Na een redelijk goede nacht (keer of 2 wakker geworden), waren de bovenbeschreven symptomen verdwenen, heb ik normaal kunnen eten en heel wat door de stad gesjouwd. De komende weken ben ik van plan ook de 4000 en 5000 meter grenzen te slechten, dus wellicht later weer een medische update.