Op de heilige berg Emei maken ze het smokkelen wel heel erg makkelijk: er zijn maar liefst twee kabelbanen. Eén naar de top, en één naar het Wannian klooster ongeveer halverwege. Deze laatste neem ik. Als de Chinezen in mijn gondeltje drie seconden hun mond hadden kunnen houden hadden we de vogeltjes boven in de bomen kunnen horen fluiten.
Kloosters kijken is meer mijn ding dan wandelen. Dus ik geniet eerst een uurtje van de levendigheid bij het Wannian klooster, een heilige plaats sinds in de 6e eeuw de Indiër Puxian hier op zijn olifant met zes slagtanden het boeddhisme kwam brengen.
Alles in China gaat gepaard met eten. Gisteren zat ik in de bus naast een Chinees stel dat in 2,5 uur een half brood, een tros druiven, verschillende pakjes zeewierkoekjes, een lolly (zij), iets zoetigs verpakt in bladeren (hij) en een rol snoepjes naar binnen werkte. Ook op de paden tussen de verschillende heiligdommen op deze berg hoef je maar een paar honderd meter te lopen voor de volgende snack.
Emei Shan is een grote toeristische attractie. Dat zorgt natuurlijk voor veel werk voor de lokale bevolking. Baantjes die ik heb genoteerd: pasfoto-fotograaf bij de ingang om op ieder toegangskaartje een digitale foto in te scannen, reisleider met vlaggetje en microfoon of luidspreker, kaarsvetverwijderaar bij een klooster, paddenstoelenverkoper en gebedsvlaggetjesbedrukker (alleen voor monniken). En mensen dragen doen ze inderdaad ook: één drager voor en één achter, en daartussen een toerist in een hangmat.
Het echte lopen kan nu niet langer worden uitgesteld. Ik had het vooraf wel zo bekeken dat ik van 1000 meter naar 700 meter loop. Naar beneden dus, dacht ik. Maar ik blijk nog twee heuvelruggetjes over te moeten en klim dus bijna evenveel als ik daal. Weg van de tempels is het rustig op de paden, alleen nog een enkele monnik en wat aanwonenden kom ik tegen. Na vijf uur bereik ik de eindstreep. Weer een vinkje gezet.
Wereld Erfgoed Reiziger 