Gisteravond had ik het allemaal zo goed uitgezocht: welk busstation, waar overstappen, tot hoe laat gaan er bussen terug. Maar het heeft de hele nacht flink geregend, en als ik ’s ochtends naar buiten kijk ziet het er niet bemoedigend uit. Het lijkt me beter daarom het programma voor vandaag om te gooien: ik ga niet naar het werelderfgoed Dujiangyan waar je veel buiten moet lopen, maar naar het archeologisch museum in Sanxingdui. Dat betekent wel even opnieuw oriënteren, want: hoe kom je daar? Ik check mijn aantekeningen, de Lonely Planet en een Chinese reisgids op internet. Op de laatste lees ik dat er iedere dag om half negen een rechtstreekse bus van het zuidelijke busstation naar Sanxingdui gaat. Snel pak ik mijn spullen om deze buitenkans te grijpen en houd buiten de poort van het hotel de eerste de beste taxi aan. We hebben nog 20 minuten, maar het is niet ver.

De drukke ochtendspits van Chengdu werkt helaas niet mee. Het is hier eigenlijk altijd druk, met veel auto’s, bussen en fietsers. Om vijf over half negen sta ik voor het loket. De vriendelijke dame stuurt nog iemand naar buiten om te kijken of de bus er misschien nog staat. Maar helaas.
“Morgen om half negen vertrekt er weer een bus”, zegt de loketdame bemoedigend. Zo snel laat ik me echter niet uit het veld slaan. Plan B treedt in werking: op naar het noordoostelijke busstation, vanwaar iedere paar minuten bussen zouden vertrekken naar het stadje Guanghan. Daarvandaan moet je dan nog een paar kilometer met een lokale bus verder naar Sanxingdui. Iets ingewikkelder, maar ook best. Een taxi is weer snel gevonden, en we doorkruizen voor de tweede maal het hart van Chengdu.

Ook het noordoostelijke busstation ziet er georganiseerd uit. Een heel grote wandschildering laat de bestemmingen, vertrektijden en prijzen zien. Om het gedrang bij het kaartjesloket tegen te gaan zijn er hekken. Een kaartje kopen naar Guanghan is dan ook een fluitje van een cent. Even verderop staat een juffrouw die alle kaartjes bekijkt en de mensen naar de juiste bussen wijst. Er staat al een bus naar Guanghan, maar die is vol. Als deze wegrijdt komt er al weer een nieuwe aan, waar ik ook bij kan instappen.

Het wordt een eenvoudig ritje van ongeveer drie kwartier. Voor de ritprijs van 13 Yuan (1,3 EUR) krijg je zelfs nog een flesje water van de charmante ‘stewardess’, wiens andere taak is het tolgeld te betalen. Onderweg is niet veel te zien, het is nog steeds erg heiig. De video in de bus staat aan met romantische muziekvideoclips. De andere passagiers bellen en kletsen luidkeels. Bij het busstation van Guanghan wil ik uitstappen, maar als ik zie dat er andere mensen blijven zitten vraag ik toch maar even of hij misschien doorrijdt naar Sanxingdui. En inderdaad, dat doet-ie. Per ongeluk toch een rechtstreekse bus getroffen.

Sanxingdui blijkt een enorm complex te zijn, groot genoeg om duizenden Chinese bezoekers tegelijk aan te kunnen. Het bestaat uit twee tentoonstellingshallen, en een soort park daaromheen. Veel publiek is er gelukkig niet, een paar ouders met kinderen en een enkele Chinese groep. De opgravingen in Sanxingdui haalden in 1996 de wereldpers toen in de velden honderden bronzen, gouden en aardewerken voorwerpen werden gevonden. Het gaat om ceremoniële graven van de Shu, een rijk dat van 3000 tot 800 voor onze jaartelling in deze regio heerste. Sanxingdui was het centrum van deze Shu staat. Het was een ommuurde stad van 12 vierkante kilometer.

De route door de tentoonstellingshallen is slim opgebouwd. Het begint met het historische verhaal en met de wat minder spectaculaire aardewerken vazen, potten en poppetjes. Fascinerend is de laatste ruimte van de eerste hal, die gewijd is aan ‘heilige bomen’. Bronzen bomen met veel vertakkingen en bladeren die mee werden begraven met de doden. Op de takken zitten vogeltjes voor de betere communicatie met de goden.

De tweede hal is een minuut of tien verderop, en bevat de prijsstukken van de collectie. Een graf lag bijvoorbeeld vol met olifantenslagtanden. Er is ook een 40 centimeter hoge vogelkop, een symbool dat steeds weer terugkeert in het rituele leven van de Shu. Verder zijn er tientallen bronzen hoofden gevonden, enkele daarvan met gouden maskers. De hoofden zien er niet echt menselijk uit. Het lijken wel buitenaardse wezens. Ze hebben in de hal zelfs de achtergrondmuziek daarop aangepast – mystieke bliep-bliep-bliep-geluiden.

Na een uur of twee genoten te hebben pak ik de bus terug. Ervaren als ik inmiddels ben, stap ik in de stadsbus van Guanghan om me naar het busstation te brengen voor de bus naar Chengdu. En zelfs op dit stationnetje is de organisatie prima in orde: een kaartje kopen, een meisje dat het kaartje bekijkt en de juiste bus wijst, en de bus zelf die alweer voorrijdt. Dat gaat wel lukken de komende maanden met het openbaar vervoer in China.