Om vanuit het zuiden van New Mexico naar het noorden van Arizona te komen ben ik de hele dag onderweg. Gelukkig kan ik op de Interstates goed doorrijden. Alleen in de buurt van Phoenix (een enorm uitgestrekte stad) is het even opletten.

Rond lunchtijd maak ik nog een stop in de woestijn even ten zuiden van Tucson. Hier ligt de San Xavier del Bac, een Spaanse missiekerk uit de 18e eeuw. Heel vreemd om zoiets hier, tussen de buitenwijken van de stad Tucson en de woestijn, aan te treffen. Je denkt meer aan Mexico als je deze fraaie witte katholieke kerk ziet.

Het is zondag, en er zijn honderden andere bezoekers. Dagjesmensen die zich te goed doen aan het Indiaanse brood dat bij kraampjes wordt verkocht. Maar ook gelovigen, want deze kerk trekt mensen van verre. Het is een van de weinige plaatsen die ik tijdens mijn reis gezien heb waar je zou kunnen spreken van een ‘gezellige sfeer’: het is hier verder nogal clean, ook bij restaurants kun je vaak alleen maar binnen zitten en gaat het in een tempo dat je er zo weer weg bent.

Grand Canyon
Ondanks de lange rit van de dag ervoor probeer ik de volgende dag weer vroeg op te staan om vroeg bij de Grand Canyon te zijn. Ik vertrek al om 7 uur, maar maak dan eerst twee onvrijwillige rondjes door het centrum van Flagstaff omdat ik de goede afslag niet kan vinden (de avond ervoor was ik ook al een beetje verdwaald toen ik terug wilde keren van de supermarkt naar mijn hotel).
Uiteindelijk heb ik dan de goede weg te pakken, en ik rijd naar de Grand Canyon (South Rim). De zon is inmiddels al weer goed gaan schijnen. De highways 180 en 64 die ik moet volgen zijn rustige wegen in een mooie omgeving.
Na 1.5 uur kom ik aan bij het park. Je moet 25 dollar (per auto) entree betalen – het hoogste bedrag dat ik hier in de VS aan entreeprijzen heb uitgegeven. Ik parkeer mijn auto Grand Canyon Village (nog parkeerplaatsen genoeg), en vanaf daar heb ik een eerste zicht op deze grote scheur in de aarde.

Vanuit het dorp loop ik westwaarts via de Rim Walk, naar Hermit’s Rest. Deze Rim Walk is vrij vlak: ik hoorde een Duitser zeggen dat Oma wel mee had kunnen komen. De hoogte en de droge lucht putten je niettemin uit, lopen is hier veel zwaarder dan op zeeniveau. De wandeling volgt de randen van de canyon, zodat je steeds even een blik kunt werpen op de bijzonder uitgesneden rotsen beneden. Deze eenvoudige wandeling is een zeer prettige manier om het park te ervaren, te ruiken en te zien. Hermit’s Rest aan het eind van de route is niet veel meer dan een kleine snackbar. Vandaar ga ik met de gratis pendelbus terug naar het dorp.

Via de Desert View Drive verlaat ik het park. Deze route heeft nog wat extra uitkijkpunten over de Canyon (vanuit een andere hoek). Vele daarvan zijn echter helemaal vol met andere toeristen en hun auto’s. Zelfs op een maandag in eind september komen er zeer veel bezoekers naar de Grand Canyon (meer dan 4 miljoen per jaar).

Terugkijkend heb ik een mooie dag gehad, maar ik denk dat het beter zou zijn geweest om in het park zelf ook te overnachten. Zo kun je er ook de zonsopgang en -ondergang meemaken en is het wat minder druk, en zal het een wat diepere indruk nalaten dan het nu deed.

Sedona
Geen lange dagtocht meer de volgende dag. Na nog even het aardige Museum of Northern Arizona in Flagstaff te zijn binnengewipt (met een hele mooie maar ook vreselijk dure museumwinkel), rijd ik binnendoor naar het plaatsje Sedona. Binnen een uurtje sta je in een heel andere wereld: een leuk western stadje omringd door grote rode bergwanden.

Sedona heeft één hoofdstraat met aan weerszijden allemaal winkeltjes. Het is wel heel erg toeristisch (en ik ben er ook zeker niet alleen), maar de ligging van Sedona is zonder meer spectaculair. Goed lunchen kun je er ook, ik eet in het grote Mexicaanse restaurant Oaxaca.