Om 7 uur ’s ochtends vertrek ik in een auto met chauffeur Vanuit Yerevan richting zuiden. Richting Iran, richting Tatev-klooster.

Vijf uur heen…
Het is nog rustig op de weg, en de chauffeur rijdt lekker door. Het is vijf uur rijden naar Tatev. We komen regelmatig grote vrachtwagens tegen met Iraanse nummerplaten. De kans is groter dat ze iets komen brengen naar Armenië dan te halen, maar Iran is (door negatieve geschiedenis met Azerbaijan en Turkije) een goede buur.
Ook raken we twee keer verzeild in hele grote kuddes schapen, vergezeld van herders en honden.

Na een uur of twee stoppen we bij een wegrestaurantje. Het is eigenlijk meer een keet, maar wel met twee zitjes buiten. Er stroomt een klein riviertje, het restaurantje serveert duidelijk ook vis. En vlees, want vader komt met een half varken en een hakmes naar buiten om daar op een afgezaagde boomstronk lappen vlees voor op de barbecue van te maken. Wij laten het echter bij koffie, en genieten van de omgeving. De chauffeur wil niet dat ik betaal, en de eigenaresse van het restaurant wil ook geen geld van de chauffeur, een en al gastvrijheid.

Tatev
Zoals alle echte kloosters ligt Tatev op een vrijwel onmogelijke plek. We moeten eerst een half uur via een slingerweg helemaal naar beneden in de vallei, en dan via het vervolg van die slingerweg weer een half uur omhoog. Het is hier zo mistig dat ik het klooster pas zie als we op de parkeerplaats staan. En we blijken niet eens de enige bezoekers: er staat ook een bus voor een paar Armeense schoolkinderen.

Het klooster schijnt fantastisch te liggen als een fort op een bergtop, maar daar zie ik dus vandaag niets van. Ik ben al blij dat ik de hoofdgebouwen op de binnenplaats kan onderscheiden. Ook dit is weer een sober klooster. Op het terrein staat wel een heel bijzondere khatchkar op een pilaar.

Zorots Karer
Volgens mijn reisgids is er naast de weg nog een soort “Stonehenge” te bezichtigen. De chauffeur kent het niet, maar er staat een bord bij de afslag. Het blijkt een veldje met bruin-rode rechtopstaande stenen en een graf.

Ik loop er in mijn eentje wat rond. Het is een plekje in de brandende zon (hier wel). Het ontbreekt wel een beetje aan de magie van Stonehenge, maar het is een leuke onderbreking van de rit.

… en weer vijf uur terug
En dan moet je die hele lange weg weer terug. Ik ben blij dat ik zelf niet achter het stuur zit. De weg is weliswaar redelijk goed, maar er zitten op onverwachte momenten ook grote gaten in. Ook de kuddes schapen komen we weer tegen.

Zo rond vier uur stoppen we bij een “wegrestaurant”. Een tamelijk echt restaurant dit keer. Met twee zitjes boven een rivier. De chauffeur bestelt, en dat doet-ie goed. Eerst vers brood met geitenkaas, en daarna gegrild vlees. De kwaliteit van dergelijk vers voedsel maak je in Nederland niet snel meer mee.