De staat Minas Gerais ligt vol met pittoreske koloniale plaatsjes. Ik bezocht er Ouro Preto, Diamantina en Congonhas, maar ik had me er makkelijk nog een week kunnen vermaken. Wat mij betreft het mooiste deel van het land.

Ouro Preto
Per nachtbus reis ik van Rio naar Ouro Preto. In andere landen mijd ik nachtelijk vervoer meestal, maar hier in Brazilië is het vanwege de lange afstanden heel normaal. Deze eerste nacht bevalt dan ook prima: er is heel veel beenruimte, de stoelen kunnen ver naar achteren en er heerst vooral stilte. Er zitten maar een stuk of 10 passagiers in de bus, dus iedereen heeft ruimte volop. Het wordt alleen een beetje koud ’s ochtends vroeg.

Ook al is het nog maar 6 uur, het is allang licht en het leven begint al op gang te komen. Het is dan ook geen probleem om een pousada te vinden voor de komende dagen. Een eerste verkenningstocht door de omgeving leert dat de wegen er extreem steil zijn. Om alleen al naar het kerkje honderd meter verderop te komen vereist een fikse inspanning. Maar het is hier wel waanzinnig mooi. Op geen enkele manier is er sprake van stijlbreuk tussen de gebouwen. En dan al die gele, barokke kerkjes!

De volgende dag neem ik de lokale bus naar Minas de Passagem, een oude goudmijn tussen Ouro Preto en Mariana. Het is een uitgestrekt complex midden in de frisse natuur. Samen met een Braziliaans gezin mag ik gelijk instappen in het treintje naar beneden. Het is een soort achtbaantreintje, dat steil naar beneden, onder de grond, verdwijnt. Wat nu nog over is van de mijnen is een groot grottenstelsel met lange brede gangen. En af en toe een helder blauw meertje.

Terug in Ouro Preto loop ik weg van het centrum. Deze buurt is misschien nog wel beter bewaard gebleven. Weer veel kerkjes natuurlijk, en oude fonteinen.

Congonhas
Om vanuit Ouro Preto naar Congonhas te komen lijkt nog een hele kunst volgens de reisgidsen, hoewel beide plaatsen maar enkele tientallen kilometers uit elkaar liggen. Om 7 uur ’s ochtends vertrekt er echter een rechtstreekse bus, die er anderhalf uur over doet. Hoe ik weer terug kom zie ik wel, er is in ieder geval tijd genoeg om de Basilica, een wereldberoemde kerk vanwege zijn beeldhouwwerk, te bezoeken. Volgens kenners is dit het mooiste wat de koloniale religieuze architectuur in Latijns Amerika heeft voortgebracht.

Of het echt zo uniek is, weet ik niet. Wel heel mooi en bijzonder. De kerk ligt op een steile heuvel, met daaronder een brede trap waarlangs in verschillende poses de beelden van de profeten staan. Ze zijn heel fijn uitgewerkt en kijken verschillende kanten uit. Deze grijze beelden tegen de helderblauwe lucht hebben een magnetiserende uitwerking. Je blijft maar kijken en rondlopen. Ook de decoraties rondom de deur van de kerk zijn indrukwekkend.

De terugreis naar Ouro Preto is een moeizame: ik strand op het busstation van Ouro Branco, waar ik 3 uur moet wachten op de laatste bus van die dag. Een lange dag, maar erg de moeite waard.

Diamantina
Via Belo Horizonte trek ik vervolgens per bus verder naar het noorden van Minas Gerais. Hier in Diamantina is het allemaal wat soberder. De huizen zijn wit en laag, met felgekleurde ramen, deuren en balkons. Een beetje Portugees (zoals Guimaraes) maar ook wel wat Caribisch (zoals in Roseau, Dominica).

Mijn eerste dag hier is op een zondag, een dag die blijkbaar ook veel Braziliaanse dagjesmensen op de been brengt. Er is een marktje, er is live-muziek. Het locale museum heeft een uitgebreide tentoonstelling over de diamantmijnbouw. De kaartjes worden er geknipt door een stoere gewapende beveiligingsman, want de expositie toont ook echte diamanten.