Vliegen naar Rio gaat via Sao Paulo. De eerste kennismaking met Brazilië hier is geen goede: er zijn maar twee douaniers aan het werk voor honderden reizigers, en het vliegveld zelf is een doolhof met eindeloos lijkende gangen. Bagage (die ik gelukkig niet heb) moet opnieuw worden ingecheckt voor de binnenlandse vlucht naar Rio, en aan je Nederlandse boarding pass moet eerst een bijzonder stempeltje toegevoegd worden. Daarna is het nog een aardige kunst om in het goede vliegtuig te komen. Je moet met de bus naar het vliegtuig, en bij de deur van de gate staat een jongen te schreeuwen waar de volgende bus naar toe gaat. Zo kom je de anderhalf uur overstaptijd wel door. Maar bij mij gaat alles gelukkig goed.

Regen
Het zit niet mee met het weer. De eerste ochtend regent het dusdanig dat ik binnen blijf. Daarna verken ik voorzichtig de wijk, Botafogo. Echt veel te beleven is er niet, of het moeten de vlaggen en supporters zijn die je op iedere hoek van de straat ziet i.v.m. locale verkiezingen. Mijn eerste Braziliaanse lunch pak ik in een “kilo-restaurant” – een buffet waar je betaalt voor het gewicht dat je op je bord hebt gestapeld. Het is duidelijk een plek waar de gewone Braziliaan op een zondag met zijn gezinnetje naar toe gaat.

Het weer is ’s middags nog altijd niet al te best, dus lijkt het me tijd voor een museum. De keus valt op het Museu da Republica in de wijk Catete. Als ik een kaartje heb gekocht blijkt dat ik betaald heb om een film te zien. Ook leuk op een regenachtige zondagmiddag. Het is The Eternal Sunshine of the Spotless Mind, een verwarrende film over geheugen en herinneringen.

Suikerbrood en Christus
De volgende ochtend is het droog (min of meer). Vroeg ga ik met de bus naar de Pao de Azucar (het Suikerbrood). Dit is de meest opvallende heuvel in het met heuvels (en wolkenkrabbers) bezaaide landschap van Rio. Je komt op de top via twee kabelbaantjes. Er kunnen 75 mensen in en het is best wel druk. De tussenstop halverwege is eigenlijk het mooiste: met het uitzicht op de diverse stranden én het Suikerbrood zelf.

Weer een dag later schijnt de zon zelfs. Dus snel met de taxi naar de Corcovado, de berg met het overbekende Christus-beeld. Je gaat naar het beeld met een treintje, dé toeristische attractie van Rio. Opvallend is de hoeveelheid mensen die zich met het treintje bezighoudt. Het lijkt wel een werkgelegenheidsproject voor de lokale jeugd. Veel meer dan kaartjes scheuren en meerijden met het treintje doen ze echter niet.
De treinrit duurt een minuut of 20 en voert door het Atlantisch regenwoud van het nationaal park Tijuca. Een mooi ritje. Boven bij het beeld heb je weer een fraai uitzicht over de stad, nu half in de zon gelegen.

Weer beneden aangekomen bezoek ik nog het Museum voor Naïeve Kunst. Zeker de moeite waard, met schilderijen over Rio en de geschiedenis van Brazilië.