Van Matsumoto ga ik met de lokale trein naar Tsumago. Het ding is een soort metro maar dan bovengronds, en stopt werkelijk overal. Maar het is wel een mooie route, door de ‘Japanse Alpen’ die vandaag met het mooie weer zelfs te zien zijn. De trein eindigt in Nargiso. Vandaar moet ik nog tien minuutjes met de bus naar Tsumago.

Het hele dorp hier is beschermd, dus geen moderne gebouwen of lelijke elektriciteitspalen te zien. Vreemd genoeg is er wel een niet al te aantrekkelijke waterkrachtcentrale.
Alle oude houten huizen liggen hier aan één weg, de postroute die ooit van Edo naar Kyoto liep. Vrijwel alle gebouwen zijn nu in gebruik als souvenirwinkels.

Ik heb hier een overnachting met diner geboekt in een ryokan waar niemand Engels spreekt. Maar als ze me om zes uur komen halen weet ik wel waarvoor. Japanners eten redelijk vroeg, en de avondmaaltijd staat dus al klaar voor mij en de andere gasten van het pension. Op ieders dienblad staan schaaltjes met vlees (rauwe biefstuk), vis (gemarineerd in sojasaus), tempura, groenten en rijst. Erg lekker allemaal, en toch heel wat anders dan wat je in een restaurant krijgt.

Om negen uur de volgende ochtend stap ik in de bus naar Magome, vanwaar ik mijn wandeling over de oude postroute wil starten. Mijn spullen laat ik achter in een bagagekluisje op het busstation van Tsumago. Het is maar een half uurtje rijden naar Magome, een kleinere versie van Tsumago. De zon is er al goed aan het branden, dus maar snel op pad. Het eerste stuk is flink klimmen, naar de Magome pas. De route is hier weinig beschut en loopt door dorpjes. Af en toe tref ik een andere wandelaar: het is een bekende route die ik volg, een die zelfs in het Engels goed staat aangegeven.

Vanaf de pas op 800 meter hoogte gaat het door het bos naar beneden. Dit is duidelijk het mooiste stuk van de route. Veel roze, bloeiende bomen en prachtige vergezichten.

Uiteindelijk bereik je de buitenwijken en het asfalt van Tsumago weer. Daar bezoek ik nog de overnachtingsplaats voor hooggeplaatsten die in vroeger tijden deze oude postroute aflegden – het is nu een museum.