De eerste twee weken van september 2001 reisde ik met het openbaar vervoer door Zuid-Korea. Geen voor de hand liggende vakantiebestemming, maar ik hoopte een kruising tussen China en Japan aan te treffen – twee van mijn favoriete bestemmingen.

Die verwachting is deels uitgekomen: Zuid-Korea ligt wat mij betreft dichter bij China. De vele restaurantjes, de markten en stalletjes op straat bijvoorbeeld. De Japanse invloed vind je meer terug in de regeringsvorm en bij de grote bedrijven, minder zichtbaar voor het blote oog dus. Er komen weinig westerse toeristen, en mede daardoor reageren veel Koreanen zeer vriendelijk op bezoekers. Zuid-Korea is niet een land met grote bezienswaardigheden, maar toch is er genoeg te zien en te doen om je er 2 of 3 weken goed te vermaken.

Algemeen
Reizen door Zuid-Korea gaat vrij gemakkelijk. Het is een goed georganiseerd land, bussen en treinen rijden op tijd, en er zijn volop hotels en restaurants. Ook zijn er veel zgn. Tourist Information Points, die enthousiast Engelstalige folders en plattegronden uitdelen.

De taalbarrière is het grootste probleem waar je tegenaan loopt. Korea heeft een eigen schrift, het hangul. Hoewel het er ingewikkeld uitziet is het geen karakterschrift zoals het Chinees, maar een alfabet met 24 letters. Het is handig om die letters van te voren uit je hoofd te leren zodat je tenminste de opschriften op bussen en uithangborden kunt lezen. Het aantal Koreanen dat Engels spreekt is zeer beperkt, dat geldt ook voor mensen die bij de Tourist Information of op stations werken.

Vervoer
Het openbaar vervoer is goed geregeld in Zuid-Korea, en het is ook nog eens goedkoop. De bus is het populairste vervoermiddel voor zowel kortere als langere afstanden. Zowel door de Koreanen als de Lonely Planet wordt er weinig aandacht besteed aan de trein, terwijl dat voor langere afstanden misschien wel de beste keuze is. Treinen zijn goedkoop (f. 6,50 voor een reis van 2,5 uur van Andong naar Gyeongju bijvoorbeeld), comfortabel en je kunt er ook nog eens je benen strekken. Ze rijden wel minder frequent dan de bussen.

Nog een tip: sinds dit voorjaar heeft Seoul een nieuw internationaal vliegveld (Incheon), een uur buiten de stad. Bus nummer 605 (een Airport Bus) brengt je naar het centrum van Seoul (een metro- of treinverbinding is er niet). En o ja: de luchthavenbelasting is er maar liefst 15.000 Won (30 gulden).

Accommodatie
Als je zoals ik kiest voor de betere budgethotels of de goedkopere middenklassehotels, heb je in Zuid-Korea globaal de keus uit guesthouses, yeogwans en motels. Met guesthouses bedoel ik dan speciaal op buitenlandse toeristen gerichte verblijven. Hiervan zijn er maar weinig ik Korea – er komen niet zoveel buitenlandse toeristen. Yeogwans zijn traditionele Koreaanse hotels: dat betekent slapen op de grond, maar meestal wel met een eigen badkamer. Tot slot de motels, dat zijn wat ze in Japan “love hotels” noemen. De vermoeide zakenman kan daar zijn vriendinnetje mee naar toe nemen. Het is echter geen punt om er “gewoon” een kamer te nemen, de prijs-kwaliteit verhouding is prima.

Mijn eerste kamer in Seoul had ik vantevoren via mail gereserveerd. Kim’s Bed & Breakfast is pas sinds maart geopend, en heeft 2 kamers (binnenkort 4). Het is een appartement vlakbij de paleizen van Seoul. Voor een kamer met ontbijt betaalde ik 65 gulden. Het is er rustig en de (goed Engels-sprekende) eigenaars doen er alles aan om het naar je zin te maken.

Volgende pleisterplaats was Andong. Ik koos daar voor het Bando Motel, een “love hotel” (te herkennen aan de grote spiegels en condoomautomaten op de gang). Behoorlijk lawaaiig (oordopjes in), wel eigen badkamer en TV. Zestig gulden.

In Gyeongju verbleef ik in Sa Rang Chae. Een klein guesthouse (5 kamers), gunstig gelegen tussen het centrum van de stad en het Tumuli Park. Zowel de eigenaar als zijn vrouw spreken Engels, en vinden het leuk om met de gasten te socializen. 40 gulden voor een kamer zonder TV of eigen badkamer.

Toen door naar Jeju-stad. Het hotel van mijn keus bleek gesloten, en ik werd via een buurvrouw doorgestuurd naar het Dongmung Hotel (?, zelf vertaald uit het Koreaans). Erg goede ligging, 40 gulden voor een eenpersoonskamer met TV en badkamer. Eigenaresse spreekt geen Engels.

Tot slot weer terug in Seoul. De bedoeling was om een wat luxer hotel in het centrum te pakken, maar die bleken vol. Daarom terecht gekomen in het Emerald Motel – een “love hotel” zoals dat in Andong. Hier 50 gulden voor een kamer met TV en badkamer betaald. De ligging (Tapgol Park) is ook prima. Het oudere echtpaar dat de zaak runt spreekt geen Engels.

Geldzaken
Met een Cirrus-pasje kan er gepind worden in Zuid-Korea. Vreemd genoeg zelden bij een bank in de stad, maar wel volop op metrostations en vliegvelden. Contant geld wisselen kan natuurlijk ook.

Een indicatie van de prijzen die ik in september 2001 aantrof:
Airport bus naar Seoul: 5500 Won (f. 11,-)
Metrokaartje Seoul: 600 Won (f 1,20)
Blikje cola: 700 Won (f. 1,40)
McDonalds Menu: 3700 Won (f. 7,40)
Entree Hahoe Folk Village: 1600 Won (f. 3,20)
Entree Tumuli Park: 1500 Won (f. 3,-)
Entree Bulguksa Tempel: 3000 Won (f. 6,-)
Ticket Busan – Jeju (enkele reis): 57.000 Won (f. 114,-)
Postzegel op kaart naar Nederland: 350 Win (f. 0,70)
Uur internetten: 1000 Won (f. 2,-)

Reisdocumenten / Douane
Voor toegang tot Zuid-Korea is geen visum nodig. Bij binnenkomst krijg je een stempeltje dat aangeeft dat je drie maanden in het land mag blijven.

Communicatie
Bellen naar Nederland kan met een telefoonkaart vanuit bijna elke telefooncel – en daar zijn er nogal wat van in Zuid-Korea. Het is ook erg goedkoop. Een Nederlandse mobiele telefoon werkt daarentegen niet (Korea gebruikt de Japanse variant).

Internet & e-mail zijn ook een goede mogelijkheid om met het thuisfront in contact te blijven. Buiten Seoul is het wel lastig om een internetcafé-achtig iets te vinden. Vliegvelden en postkantoren hebben vaak internettoegang, en verder moet je uitkijken naar een “PC Game Room”. Dat is een plek waar jongeren computerspelletjes kunnen spelen. Vaak kun je daar ook wel internetten.

Eten
De Koreaanse keuken is misschien wel het meest typisch Koreaanse dat je tegenkomt. Negen van de tien keer is het erg heet wat je voorgeschoteld krijgt: een combinatie van veel rode pepers met kimchi (waarvan rode peper ook het hoofdingrediënt is). Behalve dat worden er ook veel koude groentes gegeten.

Voor wie dit allemaal een beetje te heftig is zal het goed nieuws zijn dat er ook volop andere restaurants zijn. Japans en Chinees zie je vaak, net als McDonalds, PizzaHut en Burger King. Italiaanse restaurants zijn ook populair.