Samen met Mary-Anne neem ik de trein van 7.59 van Andong naar Gyeongju. Zowel haar als mij hebben ze het reizen per trein afgeraden, en de Lonely Planet (door Mary-Anne steevast “The Book” genoemd) meldt niet eens dat er een trein bestaat tussen Andong en Gyeongju. Dat is jammer, want het kost maar 3200 Won (t.o.v. 8800 Won met de bus), is even snel (2,5 uur) en in de trein kun je nog eens wat rondlopen.

Ook dit keer is het weer erg rustig in de trein, zodat we er maar eens uitgebreid voor gaan zitten. Het landschap waar we doorheen rijden blijft mooi groen, hier en daar afgewisseld met de opvallende lichtblauwe daken die je veel ziet op het Koreaanse platteland. Ook heeft ieder dorp wel een kerk: zo’n 25% van de Koreanen is Christen.

Gyeongju
Al om half elf in de ochtend komen we aan in Gyeongju. In het Sa Rang Chae-guesthouse, waar ik eerder telefonisch een kamer heb gereserveerd, kan ik meteen een kamer betrekken. De 5 kamers in het guesthouse zijn traditioneel ingericht en worden afgesloten met schuifdeuren. Voor iedere kamer loopt een veranda, en op het binnenplaatsje is ook nog eens een terras. Kortom, een prima plek.

De eigenaar van het hotel doet me een goede excursie aan de hand, dus die volg ik maar op. Eerst met een taxi naar het Nationaal Museum (ca. 3 kilometer buiten de stad). Helaas staat het museum alleen in het Engels op mijn kaart, dus is het moeilijk aan de taxichauffeur uit te leggen waar ik naar toe wil. Hij rijdt daarom eerst lang de Tourist Information voor een vertaling. Maar daarna komt het helemaal goed, en hij trekt nog een derde van de ritprijs af vanwege de (kleine) omweg. Het museum is een enorm opgezet complex, met helaas een minder boeiende inhoud. Alleen de tentoonstelling over het goud van de Shilla-koningen weet me nog enigszins te raken. Gouden kronen en enorme halskettingen die loodzwaar moeten zijn, zijn er te zien.

Snel maar weer verder. Nou ja, snel: het is erg warm en benauwd buiten, veel erger dan de voorafgaande dagen. Een paar niet al te interessant uitziende bezienswaardigheden laat ik daarom links liggen, en ik loop meteen door naar de Cheomseomgdae uitkijktoren. De foto van dit markante, sierlijke gebouw siert zo ongeveer elk verhaal over Gyeongju. Het ding stamt uit de zevende eeuw, en heeft 12 stenen als basis (het aantal maanden in een jaar). Het bestaat verder uit 30 lagen (dagen in een maand), en in totaal zijn er 360 stenen gebruikt (aantal dagen in een jaar, zo ongeveer).

Vanaf de eenzame toren gaat het verder naar het Tumuli park waar 20 graftombes zijn van de Shilla-koningen. Eerst nog maar een ijskoude fles water ingeslagen (met klomp ijs), maar gelukkig staan er veel bomen in het park. De grote groene, heuvelachtige graftombes zijn attractie nummer een in Gyeongju. Ook buiten dit park zie je ze overal. Hoewel ze hier nogal toeristisch uitgebuit worden zijn dergelijke grafheuvels bepaald niet uniek voor Korea. Vorig jaar zag ik ze in Zweden (besneeuwd en wel), en ze zijn er vast op nog wel meer plaatsen. Wel leuk is dat ze er hier ter lering en vermaak eentje als het ware doormidden hebben gesneden. Zo kun je zien hoe het er van binnen uitziet: erg veel stenen, met helemaal onderin een vrij normaal graf van een koning (met gouden sieraden).

Het is wel lekker koel daarbinnen. En wie tref ik daar weer: Mary Anne, videocamera in de aanslag. Ze heeft veel moeite gehad om een goedkoop onderkomen te vinden in Gyeongju, en heeft een flinke tijd in de hitte door de stad lopen sjouwen met haar bagage. Ik benijd haar manier van reizen niet: als dat zo 5 maanden moet gaan, dan ga ik liever wat korter.

Bulguksa-tempel
De volgende dag staat een bezoek aan de Bulguksa-tempel op het programma. Zoals verwacht is het er behoorlijk druk. De tempel stamt oorspronkelijk uit de 7e eeuw, maar is in 1972 helemaal gerestaureerd. Hij ziet er dan ook vrij nieuw uit, met veel lichtblauw – apart en verfijnd. Voor het hoofdgebouw staan twee fraaie stenen pagodes, een in de eenvoudige Silla-stijl en een in de meer uitbundige stijl van het Baekje-rijk.

Acht kilometer verder de berg op is de Sokkuram-grot. Daarin staat een 3 meter hoog, wit Buddha-beeld. Het is uitgehouwen uit een rots, maar het lijkt eigenlijk meer op een plekje in een museum. Helaas mag je het beeld alleen maar van een afstandje en vanachter glas bekijken, en er ook geen foto’s van maken. Ik heb al heel wat Buddha’s in Azië gezien, maar dit is zeker een topexemplaar.

In plaats van met het busje terug te gaan loop ik door het bos 3 kilometer terug de helling af naar de Bulguksa-tempel. Zelfs bergafwaarts nog een hele inspanning, en ik heb dan ook medelijden met de klimmende Koreanen die mij tegemoet komen.

Yangdong
Uiteraard heeft Gyeongju ook zijn eigen Folk Village. Het is het dorpje Yangdong, ten noorden van de stad. In bus 200 ben ik de enige passagier, en de chauffeur zet me dan ook netjes bij de juiste afslag af. Het in de namiddagzon wel heel erg pittoreske dorpje wordt gewoon bewoond, en er wordt dus ook geen entree geheven. Eerlijk gezegd is het er wel heel stil, en zonder kaart of gids is het ook minder toegankelijk dat bijvoorbeeld het Hahoe Folk Village bij Andong. Ik loop dus maar wat rond, schiet wat leuke plaatjes van de kerk en een fietsende man in klederdracht. Na een uur houd ik het voor gezien en keer ik terug naar Gyeongju.